Wraz z biegiem lat wzrok człowieka staje się coraz słabszy. Przyczyną tego stanu jest powolna utrata zdolności akomodacji oka, do której dochodzi zazwyczaj po 45. roku życia. Okazuje się, że jest to naturalny proces starzenia się organizmu, wynikający z rozwoju fizjologicznego człowieka. Takie zmiany noszą nazwę starczowzroczności (pamiętajmy, to nie jest wada wzroku!). Niestety żaden człowiek nie jest w stanie przed nią uciec. Pomocne w tym wypadku są jednak propozycje współczesnej medycyny, oferującej wiele rozwiązań, które ułatwiają z nią żyć. Starczowzroczność (presbiopia) może występować w pojedynkę lub wspólnie z innymi wadami, np. krótkowzrocznością lub nadwzrocznością. Zazwyczaj korekcja odbywa się poprzez zastosowanie okularów, szkieł kontaktowych albo proponuje się laserowe leczenie starczowzroczności.
Pierwszymi odczuwalnymi objawami starczowzroczności są problemy z widzeniem obrazów z bliska. Kłopot sprawia również wykonywanie precyzyjnych, codziennych czynności, np. nawlekanie igły czy czytanie.
Symulacja obrazu widzianego przez osobę ze starczowzrocznością
Jak wykrywa się starczowzroczność?
Starczowzroczność można wykryć dzięki badaniu autorefraktometrem. Pacjent, opierając się na specjalnej podpórce zamontowanej w urządzeniu, patrzy na obraz pewnego punktu, najczęściej usytuowanego na tle krajobrazu, nieba, albo żaglówki. Autorefraktometr zmniejsza i zwiększa ostrość, jednocześnie ustalając korekcję. Badanie to jest całkowicie bezbolesne. Dodatkowo wzrok sprawdza się jeszcze dzięki tablicy Jägera, która zawiera teksty napisane w rozmaity sposób wielkimi literami. Za jej pomocą lekarz może określić z jakiej odległości pacjent widzi swobodnie. Potem pozostaje już tylko dobranie odpowiednich szkieł, które pomogą badanemu osiągnąć swobodne widzenie. Czyni się to za pomocą specjalnych okularów i wachlarzem różnych szkieł korekcyjnych.
Laserowe leczenie starczowzroczności:
Laseroterapia w przypadku starczowzroczności swój początek upatruje w 1999 roku, kiedy to Lin wprowadził innowacyjną metodę LAPR (Laser Presbyopia Reversal), dzięki której stała się możliwa laserowa ablacja rogówki. Pierwszy zabieg wykonano już w 2001 roku – dzisiaj zoperowanych tą metodą jest już kilkaset pacjentów. Na czym ona polega? Na wykonaniu promienistych nacięć twardówki o długości 4,5mm. Oczywiście zabieg odbywa się pod znieczuleniem nasiękowym. Parametry lasera: energia pulsu 20mJ, częstotliwość 20 Hz, fale o długości 2940mm gwarantują precyzję operacji, ograniczając tym sposobem jakiekolwiek uszkodzenia. Druga metodą laseroterapii starczowzroczności jest zastosowanie procedury Intractor TM – za pomocą lasera femtosekundowego FEMTEC firmy Technolas Perfect Vision. Sposób ten jest jeszcze bardzo młody, ponieważ swoje pierwsze zastosowanie miał w 2009 roku. Polega na wykonaniu pięciu śródrogówkowych, precyzyjnych nacięć, które powodują uwypuklenie centralnej części rogówki i tym samym pozwalają zwiększyć moc optyczną. Trzecią metodą leczenia starczowzroczności za pomocą lasera jest wykorzystanie lasera ekscimerowego (metoda LASIK). Za pomocą LASIK można operować pacjentów, którzy dobrze tolerują monowizję (czyli stan, który można osiągnąć za pomocą szkieł kontaktowych). Jednak metoda ta ma sporo minusów: zmusza pacjenta do przystosowania się do nowych warunków widzenia i adaptacji pogorszenia widzenia przestrzennego.
Inne metody leczenia starczowzroczności
Termokeratoplastyka za pomocą fal radiowych – zabieg wykonuje się u osób powyżej 40. roku życia z nieobecnymi innymi, poważniejszymi wadami wzroku. Metoda ta polega na wysyłaniu fal radiowych, które wnikają w strukturę rogówki i sprawiają, że dochodzi do jej wypiętrzenia. Skutkami ubocznymi zastosowania tej metody mogą być: zbyt mała lub nadmierna korekcja, astygmatyzm, stan zapalny lub zakażenie.
Implanty śródrogówkowe – jest polecana u pacjentów z nierozwinięta jeszcze starczowzrocznością. Ich wszczepianie jest bardzo bezpieczną metodą, co więcej, odwracalną.
Implanty twardówkowe – polega na wszczepieniu implantów silikonowych do twardówki przez powiększenie jej obwodu.
Metoda LASIK to nowość w dziedzinie laserowej chirurgii refrakcji oczu. Jej nazwa jest skrótem złożonym z pierwszych liter angielskiej nazwy: Laser Assisted In-Situ Keratomileusis. Jest metodą po części mechaniczną, a po części laserową. Jednak podstawowy cel operacji, czyli wymodelowanie rogówki i poprawa ostrości widzenia, odbywa się za pomocą ultrafioletowego, niewidzialnego dla człowieka światła laserowego. Dokładność cięcia jest imponująca, ponieważ wynosi nawet do 0,25 mikrometra.
Metoda LASIK przebieg operacji:
Współpraca lekarza z pacjentem jest gwarancją osiągnięcia oczekiwanych rezultatów. Operacja składa się z kilku etapów, które wymagają maksymalnego skupienia oraz precyzji.
Najpierw lekarz przygotowuje oko pacjenta do zabiegu aplikując w nie specjalne krople znieczulające i powodujące jego unieruchomienie.
Następnie należy podwyższyć ciśnienie w przedniej części oka, by zwiększyć dokładność operacji i zorganizować powierzchnię wokół której będzie się poruszał mikrokeratom. W tym celu wokół rogówki zakłada się specjalny pierścień ssący.
mikrokeratom:
Potem mikrokeratom odcina się i odchyla odpowiednią część rogówki, która znajduje się ponad pierścieniem ssącym, by kolejnym etapem była już tylko ingerencja laserowa. W tym czasie możesz usłyszeć szum, poczuć delikatne pociągnięcie, a obraz przyciemni się.
Laser ekscimerowy usuwa niepotrzebne tkanki i modeluje kształt rogówki. Podczas tej czynności lekarz prosi pacjenta o szczególną cierpliwość i patrzenie się w zielone światło znajdujące się w ramieniu lasera, który jest idealnie zaprogramowany dla wady pacjenta.
Potem odchyloną część rogówki przywraca się na jej dawne miejsce. Czynność nie wymaga szycia, ponieważ tkanki mają zdolność samodzielnego zrastania się.
Bez żadnych komplikacji w postaci powstania otworu w płacie rogówki, zazwyczaj zabieg trwa od 15 do 30 minut. W przypadku wspomnianych wcześniej zakłóceń operacja jest natychmiast przerywana.
Czy zabieg jest bolesny?
Metoda LASIK jest absolutnie bezbolesna. Jednym dyskomfortem jest stale zmieniające swe natężenie światło fiksacyjne.
Po zabiegu:
Aby rogówka dokładnie przykleiła się znów na swoje miejsce, pacjent jest proszony, by jeszcze chwilę nie zamykał oka.
Zabieg nie wymaga opatrunku, ale z reguły bezpośrednio po nim na oko zakłada się plastikową osłonkę.
Pacjent przez około 2-3 godziny przebywa na sali pooperacyjnej.
Przez ten czas oko powinno być delikatnie zamknięte (nie wolno go zaciskać), by rogówka nie miała szans na przemieszczenie. Pacjent może odczuwać lekkie pieczenie, łzawienie i uczucie ciała obcego w oku.
Jeśli nie ma żadnych przeciwwskazań pacjent jest zaopatrywany w zestaw kropli i zwalniany do domu.
Następnego dnia pacjent powinien zgłosić się na badanie kontrolne. Następne ma miejsce po 7 dniach, kolejne po 3 tygodniach i po 3 miesiącach po zabiegu.
Pacjent powinien pamiętać, że po zabiegu powinien szczególnie o siebie dbać i jak najwięcej odpoczywać.
Na wyraźną poprawę ostrości wzroku trzeba cierpliwie czekać od 1 do 3 miesięcy.
Jeśli pacjent odczuwa ból operowanego oka może zażyć tabletkę przeciwbólową.
Jak dbać o oczy po zabiegu?
Wskazane jest jak najczęstsze noszenie okularów przeciwsłonecznych.
Nie należy palić papierosów, ponieważ dym może niekorzystnie wpływać na zoperowane oko.
Podczas kąpieli miej zawsze zamknięte oczy, ponieważ mydło, szampon czy żel do kąpieli mogą podrażnić zoperowane oko.
Nie przebywaj w zakurzonych miejscach.
Przez około miesiąc po zabiegu nie wolno: opalać się, chodzić na basen, planować podróży w ciepłe kraje.
bezpośrednio po zabiegu nie należy obciążać wzroku.
Dolegliwości występujące po zabiegu:
W nielicznych przypadkach może dojść do przemieszczenia rogówki, a wraz z tym zaczerwienienie i ból oka.
Podczas mgły, śniegu, deszczu, przebywania w słabo oświetlonym miejscu pacjent może nie widzieć poprawnie kontrastowo.
Problem z prowadzeniem pojazdu w nocy – pacjenta oślepia światło innego samochodu.
Przejściowo gorsze widzenie – szczególnie u krótkowidzów.
Ewentualne skutki uboczne:
przy optymalnym wyrównaniu wady może dojść do zaburzeń ostrości widzenia
niepełna korekcja
nadmierna korekcja
nieprawidłowe wrastanie się rogówki
zbyt wysokie ciśnienie wewnątrzgałkowe
zapalenie rogówki lub wysychanie jej nabłonka lub przymglenia
odczuwalne (zwłaszcza w nocy) rozszczepienie światła
słabe poczucie kontrastu
Ile zabiegów zapewnia zadowalające rezultaty?
To zależy od indywidualnych predyspozycji pacjenta. Niepełna korekcja wady zdarza się wśród osób cierpiących na nadwzroczność i astygmatyzm. W tym przypadku może dojść nawet do pogorszenia wady, ale po upływie od miesiąca do pół roku oko może zostać poddane kolejnemu zabiegowi, który dokoryguje wadę. Właściwie po jednym zabiegu pacjent może liczyć na polepszenie wzroku i stabilizację wady.
Metoda LASIK –Jakie wady wzroku koryguje?
Jest to metoda, którą można stosować na wszystkie popularne wady wzroku: krótkowzroczność, nadwzroczność, astygmatyzm. stopień zaawansowania wady może dochodzić nawet do -20 dioptrii i więcej.
Metoda LASIK jest obecnie najskuteczniejszą metodą laserowej korekcji wzroku. Aby wykluczyć powikłania naukowcy pracują nad jego ulepszeniem – poprzez wykluczenie mikrokeratomu, który odpowiada za największą liczbę powikłań.
Nadwzroczność (inaczej dalekowzroczność lub hiperopia) to jedna z najczęściej występujących wad refrakcyjnych wzroku. Badacze twierdzą, że cierpi na nią około 50-60% całego społeczeństwa. Jej przyczyną jest niewystarczająca siła łamiąca układu optycznego oka lub jego zbyt małe rozmiary przednio-tylne. Nadwzroczność wzrasta wraz z wiekiem, ponieważ z upływem lat słabnie sprawność oka i elastyczność soczewki. Jest już możliwe laserowe leczenie nadwzroczności.
Poniższy obrazek ilustruje tor promieni świetlnych nieprawidłowo wpadających do oka. Jak widzimy promień skupia się za jego siatkówką. Dlatego widziany obraz jest nieostry i zamazany. W takim przypadku mówimy o dalekowzroczności.
Mówiąc prościej, osoba, która cierpi na dalekowzroczność słabo widzi z bliska a lepiej z daleka:
Rodzaje nadwzroczności:
osiowa – długość gałki ocznej jest zbyt mała
refrakcyjna – siła załamywania soczewki i rogówki jest zbyt mała
Nadwzroczność należy do wad dziedzicznych, dlatego cierpią na nią nawet dzieci. Jednak na szczęście oko niemowlaka ze skłonnością do dalekowzroczności wraz z wiekiem będzie się wydłużać, a ten proces zwykle prowadzi do samoczynnej korekcji wady. W gorszych przypadkach wraz z nadwzrocznością pojawia się również zez zbieżny. U dzieci starszych patologia jest najczęściej niezauważalna, ponieważ soczewka przy nierozwiniętej jeszcze wadzie (kosztem nadwyrężenia oka) wyrównuje braki w widzeniu. W tym przypadku mamy do czynienia z nadwzrocznością utajoną. Starsi ludzie cierpią na tzw. nadwzroczność starczą spowodowaną zmniejszeniem ośrodków optycznych oka, które są naturalnym symptomem starzenia.
Jak leczyć nadwzroczność?
Korekcja okularowa jest najpowszechniejszą formą leczenia nadwzroczności i innych wad refrakcji (do takich należy na przykład krótkowzroczność). Soczewki sferyczne, wypukłe, plusowe i grubsze w centrum przybliżają punkt przecięcia światła – dzięki temu widzenie z bliska jest możliwe.
Terapię okularową zastępują soczewki kontaktowe, które dobiera się w zależności od postępu wady.
Dość nową metodą jest wszczepienie elastycznych implantów soczewkowych, które są podobne do tych wszczepianych w przypadku zaćmy. Metody tej nie stosuje się w przypadku leczenia wad dziecięcych, ponieważ gałka oczna nie jest jeszcze wystarczająco rozwinięta. Minusem tego leczenia jest również to, że soczewka nie ma zdolności akomodacji – ostrości widzenia zarówno z bliska jak i z daleka jest jednakowa.
Do częstych metod należy chirurgiczne usunięcie wad krzywizny rogówki w obrębie źrenicy. Najpopularniejszymi sposobami mikrochirurgii okulistycznej są dzisiaj metody laserowe.
Laserowe leczenie nadwzroczności:
W przypadku nadwzroczności, podobnie jak przy innych wadach wzroku wykorzystuje się najczęściej dwie metody:
LASIK – to metoda dwuetapowa, której celem jest osiągnięcie na tyle wymodelowanej powierzchni rogówki, by prawidłowo skupiała obraz na siatkówkę. Zabieg jest bezbolesny. Bezpośrednio po operacji nie ma przymusu noszenia opatrunku, a okres rekonwalescencji trwa jedynie kilka dni. Laserową metodą LASIK można korygować dalekowzroczność maksymalnie do +6,0 dioptrii.
PRK – to inaczej keratektomia fotorefrakcyjna i jest metodą, która działa na rogówkę oka. Natychmiast po zabiegu następuje poprawa wzroku, jednak na całkowitą stabilizację należy czekać przez kilka tygodni. Niestety tą metodą można korygować tylko niewielką nadwzroczność.
choroby i schorzenia oczu takie jak: zaćma, jaskra, odwarstwienie siatkówki, stany zapalne, patologie rogówki, suchość oczna
nieustabilizowana wada
choroby autoimmunologiczne, np. łuszczyca
choroby metaboliczne, np. cukrzyca
skłonność do tworzenia blizn
silne alergie i atopia
choroby infekcyjne, np. grzybica
wszczepiony rozrusznik serca
ciąża i okres karmienia
wiek poniżej 21 lat (ponieważ wada jest już wtedy ustabilizowana)
menstruacja
Jak postępować przed zabiegiem korekcji laserowej oczu?
Około miesiąc przed zabiegiem należy przestać nosić szkła kontaktowe.
Co najmniej 48 godzin przed zabiegiem zakazane jest spożywanie alkoholu.
Na 24 godziny przed zabiegiem należy powstrzymać się od wykonywania makijażu i stosowania kosmetyków.
Ważne!
Jeśli cierpisz na dalekowzroczność to wielce prawdopodobne jest to, że Twoje dziecko również będzie ją miało. Bacznie obserwuj wzrok swojej pociechy już od najmłodszych lat. Nawet, jeśli nie zauważasz niczego niepokojącego profilaktyczna wizyta u okulisty nigdy nie zaszkodzi.
Krótkowzroczność jest jedną z najczęstszych wad refrakcji oka ludzkiego. Badania dowodzą, że jej objawy są widoczne już w pierwszych dwudziestu latach życia – zwłaszcza w okresie szkolnym. Dla Azjatów jest ona istną plagą. Dotyka około 60% całego ich społeczeństwa, gdy tymczasem w Europie ta liczba jest mniejsza niemal o połowę. Najnowsze metody to laserowe leczenie krótkowzroczności za pomocą dwóch metod korekcji wzroku.
Aby rozpoznać krótkowzroczność określa się wielkość i stan układu optycznego narządu wzroku. Charakterystyczne cechy tej wady to: zbyt duże rozmiary oka – szczególnie jego przednio-tylnej części i zbyt duża siła łamiąca elementów optycznych. Wówczas punkt skupienia promieni świetlnych znajduje się przed siatkówką i widziany z oddali obraz jest zniekształcony oraz rozmazany.
Podział krótkowzroczności ze względu na przyczynę:
Osiowa – oś gałki ocznej jest zbyt długa.
Krzywiznowa – krzywizna elementów układu optycznego jest zbyt wypukła.
Refrakcyjna – siła łamiąca układu optycznego jest zbyt duża.
Krótkowzroczność jest wadą dziedziczną. Wielce prawdopodobne jest to, że jeśli mamy krótkowzroczność to będą na nią cierpiały również nasze dzieci. Jak każde schorzenie oczne ulega ona zmianom na lepsze lub gorsze. Jej największe pogorszenie ma miejsce w czasie dojrzewania, kiedy dochodzi do szybkiego wzrostu ciała człowieka. Współcześnie inne przyczyny krótkowzroczności nie są znane.
Wyróżniamy cztery stopnie krótkowzroczności:
Niska – do -3 dioptrii
Średnia od -3 do -6 dioptrii
Wysoka od -6 do -9 dioptrii
Bardzo wysoka od -9 dioptrii
Wysoka krótkowzroczność jest przypadłością głównie małych dzieci. Niska pojawia się zwykle około 10 roku życia. Stabilizacja wady ustaje wraz z zakończeniem okresu dojrzewania, czyli około 20 roku życia. W późniejszym okresie wysoka krótkowzroczność może nieść ze sobą bardzo niebezpieczne powikłania, np. zwyrodnienie naczyniówki i ciała szklistego oraz odwarstwienie siatkówki.
Rodzaje krótkowzroczności:
Wrodzona – to taka, z którą się rodzimy. Zwykle wiążą się z nią inne zmiany oczne. Wada jest korygowana, by spróbować osiągnąć normalny poziom ostrości wzroku.
Zwykła– jest spowodowana wzrostem ciała towarzyszącym okresowi dojrzewania. Z jej początkami mamy do czynienia w wieku szkolnym (około 6 – 7 roku życia). Prawidłowa diagnoza i dostosowanie do niej odpowiedniej korekty może doprowadzić wzrok do prawidłowego poziomu.
Silna – przy tym rodzaju krótkowzroczności rozmiar oka znacznie odstaje od normy. To niesie ze sobą poważne schorzenia oczne, np. oddzielenie siatkówki czy zaćmę.
Tymczasowa – jest najczęściej skutkiem ubocznym przyjmowania leków (sterydów) bądź powikłaniem różnego rodzaju urazów gałki ocznej. W takich przypadkach krótkowzroczność ustaje po kilku tygodniach.
Objawy krótkowzroczności:
Z krótkowzrocznością mamy do czynienia, kiedy musimy znacznie wytężać wzrok, by zobaczyć lub przeczytać coś z daleka. Natomiast nie mamy problemów z widzeniem z bliska. Osoba krótkowidząca zwykle mruży oczy, by widziany przez nią obraz stał się bardziej ostry.
z daleka z bliska
Jak leczyć krótkowzroczność?
Leku na całkowite wyleczenie krótkowzroczności nie ma. Wadę możemy korygować za pomocą specjalnych soczewek wklęsłych, które umożliwiają ogniskowanie promieni świetlnych na płaszczyznę siatkówki. Obecnie mamy dość spory wybór metod leczenia wady, np.
Korekcja za pomocą okularów – jest to najprostsza metoda korekcji krótkowzroczności. Szkła za pomocą soczewek wklęsłych wydłużają ogniskową soczewki oka – dzięki temu obraz skupia się na siatkówce, a nie przed nią.
Korekcja za pomocą soczewek kontaktowych – zastępuje okularową korekcję wzroku – mają dokładnie takie samo zastosowanie i przez wielu ludzi uznawane są za wygodniejszą metodę.
Korekcja za pomocą implantów soczewkowych – są one wszczepiane wewnątrzgałkowo. Zabieg odbywa się pod znieczuleniem (podobnie jak w przypadku operacji zaćmy) i polega na wszczepieniu pacjentowi sztucznej soczewki o właściwie dobranej mocy w miejsce starej. Wraz z postępami korekty wszczepioną soczewkę wymienia się na mocniejszą lub słabszą. Tę metodę wykorzystuje się jedynie u ludzi dorosłych, ponieważ sztuczna soczewka wciąż utrzymuje jednakową wielkość. Naukowcy wskazują na jeszcze jedną wadę – mianowicie implant nie ma zdolności akomodacji – pozwala zachować ostrość widzenia tylko z daleka, a z bliska już nie.
Korekcja za pomocą zabiegu chirurgicznego – przeprowadzana jest, by zmienić krzywiznę rogówki poprzez zastosowanie kilku nacięć rogówki ręcznie (keratotomia promienista) bądź za pomocą lasera (PRK, LASIK).
Laserowe leczenie krótkowzroczności
Laser excimerowy jest ogólnie wykorzystywany w leczeniu wad wzroku – między innymi krótkowzroczności. Obecnie jest to metoda, która cieszy się dużym zainteresowaniem i charakteryzuje się wysoką skutecznością. Dokładność metody jest zdumiewająca, ponieważ wynosi do 0,25 mikrona. Zmianę krzywizny rogówki osiąga się dzięki precyzyjnym nacięciom. Można usunąć odpowiednią ilość jej tkanki, by osiągnąć zadowalające rezultaty. Emitowane przez laser zimne światło daje gwarancję, że oko nie ulegnie oparzeniom.
Laserowe leczenie krótkowzroczności metody korekcji wzroku:
LASIK (laser assisted in situ keratomileusis) – możemy nim redukować wadę do -13,0 dioptrii. To dwuetapowa metoda, która ma na celu w taki sposób wymodelować rogówkę, by miała zdolność prawidłowo skupiać obraz na siatkówce. Pierwszym etapem jest częściowe odcięcie i odkrycie rogówki za pomocą mikrokeratomu – czyli specjalnego urządzenia, które stymuluje dokładność zabiegu. Odkryty płat rogówki jest precyzyjnie modelowany, a po zakończeniu operacji umiejscowiony z powrotem na swoje miejsce. Nowoczesna technologia pozwala na przeprowadzeniu korekty jednego i drugiego oka w tym samym momencie. Pacjent odczuwa niewielki dyskomfort jedynie przez kilka godzin po zabiegu. Dodatkowym atutem tej metody jest brak konieczności noszenia opatrunku, a rekonwalescencja jest okresem mieszczących się w czasie kilku dni. Minusem zabiegu jest natomiast nieprzyjemny efekt skoncentrowanego światła, który może utrudniać prowadzenie pojazdu w nocy.
PRK (photo – refraktive keratectomy) – to inaczej fotoablacja rogówki. Korygujemy nią krótkowzroczność od 1,0 do 8,0 dioptrii. Jest metodą fotorefrakcyjną, której celem jest oczywiście odpowiednie wymodelowanie rogówki. Jednak PRK jest zabiegiem silnie działającym na głębokie warstwy nabłonka rogówki i zoperowane miejsce wymaga opatrunku. W związku z tym rekonwalescencja może potrwać nawet kilka tygodni. Efekty zabiegu można ocenić dopiero po pół roku, kiedy ustali się ostateczny kształt rogówki. PRK nie zawsze jest zabiegiem udanym. Nieraz kształt rogówki może być daleki od zamierzonego i doprowadzić do astygmatyzmu. W przypadku większych wad, metoda ta nie daje satysfakcjonujących efektów. Nie daje również możliwości jednoczesnej korekcji obu oczu. Między zabiegiem jednego a drugiego oka musi upłynąć co najmniej trzymiesięczna przerwa.
Laserowe leczenie krótkowzroczności niesie ze sobą dość zadowalające efekty. Nieraz może się zdarzyć, że wykonanie jednorazowego zabiegu daje satysfakcjonujące rezultaty. Jeśli po jednej operacji wada wciąż jest dla nas uciążliwa możemy poddać się kolejnej. Niezależnie od tego na którą metodę się zdecydujemy musimy pamiętać, że każda z nich jest trwała i nieodwracalna. Jakiekolwiek błędy popełnione w trakcie zabiegu są praktycznie nie do poprawienia.
choroby i schorzenia oczu takie jak: zaćma, jaskra, odwarstwienie siatkówki, stany zapalne, patologie rogówki, suchość oczna
nieustabilizowana wada
choroby autoimmunologiczne, np. łuszczyca
choroby metaboliczne, np. cukrzyca
skłonność do tworzenia blizn
silne alergie i atopia
choroby infekcyjne, np. grzybica
wszczepiony rozrusznik serca
ciąża i okres karmienia
wiek poniżej 21 lat (ponieważ wada jest już wtedy ustabilizowana)
Laserowe leczenie krótkowzroczności – przed zabiegiem
Około miesiąc przed zabiegiem należy przestać nosić szkła kontaktowe.
Co najmniej 48 godzin przed zabiegiem zakazane jest spożywanie alkoholu.
Na 24 godziny przed zabiegiem należy powstrzymać się od wykonywania makijażu i stosowania kosmetyków.
Jak uchronić się przed krótkowzrocznością?
Przede wszystkim należy unikać pracy w nocy, kiedy niemożliwy jest dostęp do naturalnego oświetlenia.
Podczas długotrwałej pracy powodującej nadwyrężenie wzroku powinno się stosować częste przerwy.
Przy słonecznej pogodzie wskazane jest noszenie okularów przeciwsłonecznych.
A co jeśli już cierpisz na krótkowzroczność?
Unikaj ciężkiej pracy fizycznej, by nie doprowadzić do krwawień.
Chroń oczy przed oślepiającymi promieniami słonecznymi (zakładaj okulary przeciwsłoneczne).
Noś szkła korekcyjne zgodnie z zaleceniami lekarza specjalisty.
Pamiętaj!
Regularne wizyty w gabinecie okulistycznym mogą uchronić Twój wzrok przed zagrożeniem pogłębiania się wady. Jeśli cierpisz na krótkowzroczność bardzo możliwe, że Twoje dziecko również będzie ją miało – koniecznie obserwuj jego wzrok i w razie jakichkolwiek wątpliwości od razu zwróć się do lekarza specjalisty.
