Kategoria: Proktologia

Kategorie
Proktologia

Laserowe leczenie przetok okołoodbytniczych

Laserowe leczenie przetok okołoodbytniczych

Zadziwiający jest fakt, że o przetokach okołoodbytniczych na razie wiadomo bardzo mało. Jest to najrzadziej występujące schorzenie proktologiczne. W 90% przypadków nie są znane przyczyny powstania przetok okołoodbytniczych. Dosyć często (ok.30% przypadków) zdarza się, że przetoki powstały z ropieni odbytniczych. Choroba ta najczęściej dotyka osób po 40 roku życia i narażeni na nią są głównie mężczyźni. Jedną z metod jest laserowe leczenie przetok okołoodbytniczych.

Przetoka odbytu jest kanałem wysłanym ziarniną zapalną łączącą otwór wewnętrzny znajdujący się w dnie krypty odbytu z otworem zewnętrznym znajdującym się na skórze w okolicach odbytu. Rozróżnia się cztery podstawowe rodzaje przetok okołoodbytniczych:

  • przetoka międzyzwieraczowa – przebiega ona pomiędzy wewnętrznym i zewnętrznym zwieraczem odbytu i kończy się na skórze okolicy odbytu
  • przetoka przezzwieraczowa – przebija ona wewnętrzny i zewnętrzny zwieracz odbytu i kończy się na skórze pośladka
  • przetoka nadzwieraczowa – przechodzi z przestrzeni międzyzwieraczowej ku górze ponad mięśniem łonowo-odbytniczym i przecina dźwigacz odbytnicy, kierując się ku skórze pośladka
  • przetoka pozazwieraczowa – rozwija się w odbytnicy, proksymalnie do kanału odbytu i przechodzi ponad zwieraczami odbytu kierując się w stronę skóry pośladka

Istnieją jeszcze inne rodzaje przetok i mogą posiadać liczne odmiany anatomiczne i być przetokami wielokanałowymi i charakteryzują się one różnym przebiegiem.

Przetoka najczęściej powstaje z ropienia okołoodbytniczego, w następstwie jego samoistnego drenażu przez skórę okolicy odbytu lub w wyniku jego chirurgicznego nacięcia. U niektórych chorych może pojawić się ból w trakcie defekacji, ale jest on mniejszy niż np. w przypadku szczeliny odbytu. Mogą wystąpić również zmiany wysiękowo-zapalne oraz świąd skóry w miejscach graniczących z odbytem. Objawy jakie jeszcze mogą wystąpić to biegunka i bóle brzucha.

Sposób leczenia zależy od dokładnego rozpoznania przebiegu choroby. Lekarz musi ustalić ujście wewnętrzne i zewnętrzne przetoki oraz jej przebieg względem mięśni zwieraczy odbytu.

Badania, które powiedzą nam więcej o przetokach:

  • badanie fizykalne
  • anoskopia, proktosigmoidoskopia, kolonoskopia
  • fistulografia
  • ultrasonografia doodbytnicza
  • rezonans magnetyczny
  • tomografia komputerowa

Leczenie przetok kołoodbytniczych 2

Aby usunąć przetokę w najbardziej delikatny sposób wprowadza się od zewnętrznej strony światłowód radialny o kulistym kształcie końcówki. Gdy światłowód zostanie prawidłowo umieszczony emitowane jest światło lasera, które niszczy tkankę przetoki powodując jej zapadanie się.

Laserowe leczenie przetok okołoodbytniczych – zalety

  • maksymalne zachowanie tkanki mięśniowej – minimalne ryzyko nietrzymania
  • pełna kontrola nad efektem tkankowym
  • brak wycinania i odwarstwiania
  • zabieg odpowiedni dla dowolnej długości przetoki
  • krótki czas zabiegu
  • Możliwość połączenia z innymi rodzajami zabiegów zamykających ujście przetoki
  • szybki proces gojenia

Emisja światła zapewnia efekt fototermiczny na całej długości przetoki dzięki czemu zamyka się ona. Rozmieszczenie światła emitowanego przez światłowód pozwala na uzyskanie optymalnego efektu terapii. Pozycja światłowodu monitorowa jest dzięki doskonałej widoczności końcówki USG.

Przetoka odbytu jest chorobą przewlekłą i bardzo dokuczliwą z powodu ciągle powracających ropni. Pacjent chorujący na przetokę wiąże ogromne nadzieje z leczeniem laserowym. Ze względu na małą wiedzę i różnorodność przetok leczenie nie zawsze jednak okazuje się być skutecznym.
Kategorie
Proktologia

Laserowe leczenie szczeliny odbytu

Szczeliny odbytu to nienaturalne pęknięcia skóry w okolicach odbytu lub owrzodzenie pierścienia wyściełającego końcowy odcinek odbytu (anodermy). Główną przyczyną powstawania tej dolegliwości są uszkodzenia mechaniczne, przewlekłe zaparcia, zakażenia gruczołów odbytowych, a także przewlekłe napięcie zwieracza wewnętrznego odbytu. Gdy dochodzi do upośledzonego ukrwienia w kanale odbytu, anoderma pęka, co z kolei prowadzi do podrażnienia leżącego pod nią mięśnia zwieracza wewnętrznego. W ten sposób powstaje mechanizm powodujący pogłębianie się pęknięcia, tworzenie owrzodzenia, bolesne skurcze odbytu, a w rezultacie bardzo intensywne i dyskomfortowe dolegliwości bólowe.

Szczeliny odbytu mogą pojawiać się u osób w różnym wieku niezależnie od płci. Schorzeniu towarzyszy ból w czasie wypróżniania, pieczenie, a także krwawienie. W około połowie przypadków występuje również świąd, określany przez pacjentów jako silny.

Główne objawy szczeliny odbytu to:

  • ból
  • pieczenie
  • świąd
  • krwawienie

Dolegliwości te występują zwłaszcza po lub w trakcie wypróżniania się. Mocny ból spowodowany jest przede wszystkim długotrwałym skurczem zwieracza wewnętrznego odbytu, czyli mówiąc prościej – ból powoduje czynność oddania stolca, podczas której dochodzi do rozciągnięcia kanału odbytu. Ból pojawia się w momencie rozpoczęcia wypróżniania i trwa nawet do kilku godzin po fakcie, uniemożliwiając choremu normalne funkcjonowanie. Silny ból dotyczy zwłaszcza nowych szczelin, młodszych niż trzymiesięczne – dlatego ważne jest wczesne udanie się do lekarza, gdyż im wcześniej uda się rozpoznać schorzenie i rozpocząć leczenie, tym większe i lepsze są szanse na całkowite wyleczenie bez nawrotów. Pacjenci często wstydzą się lub boją udać do lekarza i rozpoczynają leczenie domowymi metodami, np. zażywając środki przeczyszczające, które mają pomóc im wypróżnić się bez bólu. W efekcie takie działania bardziej szkodzą niż pomagają, gdyż może dojść do zwężenia szczeliny odbytu w takim przypadku, a jest to już rażące zaniedbanie i szanse na wyleczenie są drastycznie zmniejszone. Nieleczona szczelina odbytu może przyczynić się do rozwinięcia raka płaskonabłonkowego.

Podstawą leczenia jest dbanie o codzienne prawidłowe wypróżnianie – powinno być regularne i obfite. Przyczynić się do tego może dieta bogata w błonnik, unikanie przetrzymywania kału w organizmie oraz unikanie zaparć. Lekarze często zalecają stosowanie maści pomagających rozkurczyć mięśnie zwieracza wewnętrznego, które dodatkowo działają również przeciwzapalnie i znieczulająco, likwidując chociaż w pewnym stopniu ból i pieczenie. Poza tym stosuje się preparaty zawierających nasiona babki i nasiadówki w temperaturze ok. 40 stopni.

Celem leczenia szczeliny odbytu jest poprawa ukrwienia anodermy kanału odbytu poprzez zmniejszenie napięcia zwieracza wewnętrznego oraz wygojenie ubytku błony śluzowej. Zazwyczaj stosuje się leczenie farmakologiczne i zachowawcze, a w przypadku nawrotów choroby – operacyjne.

Leczenie zabiegowe  może być przeprowadzone w trybie szpitalnym bądź ambulatoryjnym. Metody leczenia zabiegowego szczeliny odbytu to:

  • wstrzyknięcie botuliny
  • krioterapia
  • sfinkterotomia
  • metoda Notarasa
  • leczenie operacyjne
  • usunięcie laserowe

Leczenie szczeliny odbytu 2

Wstrzyknięcie botuliny do mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu powoduje znaczne zmniejszenie napięcia mięśniowego, a także sprzyja gojeniu się szczeliny. Pełne wyleczenie pacjentów, u których zastosowano tą metodę zaobserwowane zostało u około 75% – 90% pacjentów po upływie dwóch miesięcy od podania toksyny botulinowej. Metoda ta jest jednak dość kosztowna, trzeba również zwrócić uwagę na fakt, że może być wymagane powtórzenie iniekcji.Skutkiem ubocznym podania botuliny jest rzadko przejściowe nietrzymanie gazów, oraz, w znikomych przypadkach, problemy z nietrzymaniem stolca. Ten stan jest jednak przejściowy i pacjent wraca do normy po wypłukaniu się botuliny, czyli około pół roku.

Krioterapia polega na działaniu na szczelinę niską temperaturą, za pomocą ciekłego azotu bądź podtlenku azotu. Sam zabieg trwa kilka minut i jest prosty, zostawia natomiast uczucie dyskomfortu w postaci uczucia bólu przez 1-3 godzin. Zazwyczaj wymaga powtórzenia, a długotrwałe stosowanie tego sposobu leczenia może spowodować martwicę śluzówki, a także wyciek wydzieliny z odbytu, a co za tym idzie duży dyskomfort pacjenta.

Sfinkterotomia jest zabiegiem wykonywanym zazwyczaj w warunkach szpitalnych i polega na naciągnięciu i przecięciu mięśnia zwieracza w miejscu szczeliny. Metoda ta może być łączona z chirurgicznym wycięciem szczeliny i jest wykonywana w znieczuleniu miejscowym lub przewodowym.

Metoda Notarasa – sfinkterotomia boczna to metoda wykonywana w gabinecie proktologicznym lub w warunkach chirurgii krótkoterminowej. Zabieg polega na nacięciu bocznym przecięciu zwieracza wewnętrznego od szczeliny odbytu. Nie ma konieczności rozciągania mięśnia, a co za tym idzie, nie powstaje w odbycie rana. Leczenie tą metodą wykonuje się w znieczuleniu miejscowym i nie wymaga hospitalizacji pacjenta.

Leczenie operacyjne polega na wycięciu szczeliny odbytu i przeprowadza się go w warunkach szpitalnych lub chirurgii krótkoterminowej. W czasie tego zabiegu rozciąga się mięsień zwieracza , a następnie wycina się skalpelem lub metodą elektrokoagulacji szczelinę odbytu. Zabieg operacyjny usunięcia szczeliny jest wykonywany w znieczuleniu ogólnym bądź przewodowym.

Laserowe leczenie szczeliny odbytu

Laserowe usunięcie szczeliny odbytu nie wymaga hospitalizacji i jest przeprowadzane w znieczuleniu miejscowym. Polega na bezdotykowym odparowaniu patologicznych tkanek szczeliny odbytu przy użyciu plamki lasera. Jest to zdecydowanie najbardziej nowoczesna metoda leczenia szczeliny i stanowi alternatywę dla innych metod. Przy wykonywaniu tego zabiegu niweluje się ryzyko zarażenia chorobami zakaźnymi, a usunięcie wykonywane jest praktycznie bezboleśnie. Dodatkowym plusem tej metody jest też fakt, że pacjent bezpośrednio po zabiegu może udać się do domu, a dolegliwości które mogą dokuczać pacjentowi po zabiegu są znikome.

Kategorie
Proktologia

Laserowe leczenie kłykcin kończystych

Udane życie seksualne jest ważnym elementem wielu związków. Każdy pragnie być zadowolonym z seksu i żeby jego partner również uważał go za satysfakcjonujący. W tym celu dbamy o siebie – zaczynając na zwykłej, codziennej higienie, poprzez upiększanie np. tatuażami, na plastyce warg sromowych kończąc. Co jednak począć w przypadku, jeśli zdarzyło nam się zapaść na chorobę weneryczną?

Kłykciny kończyste (brodawki płciowe lub inaczej weneryczne) to jedno z najpopularniejszych schorzeń przenoszonych drogą płciową. Powoduje je wirus brodawczaka ludzkiego HPV (ang. human papillomavirus). Do tej pory naukowcom udało się zidentyfikować ponad 100 rodzajów tego wirusa, z czego ok. 30 może powodować zakażenie. Najczęściej ulegają mu okolice krocza, odbytu i zewnętrznych narządów płciowych. Schorzenie występuje zarówno u kobiet i mężczyzn i jest związane z aktywnością seksualną człowieka. Mają postać brodawek wykwitających na zewnętrznych i wewnętrznych wargach sromowych kobiet oraz na penisie mężczyzn, w okolicy napletka oraz na żołędziu oraz w okolicach odbytu. Oprócz tego, rzadziej, mogą występować w jamie ustnej, na języku, w gardle i krtani.

Do zakażenia dochodzi podczas kontaktów seksualnych (zwłaszcza podczas kontaktów homoseksualnych) z zainfekowaną osobą, podczas porodu (jeśli matka jest zainfekowana, może przenieść chorobę na swoje dziecko) lub z wirusem zakażonej ręki. Znane są rzadkie przypadki zarażenia poprzez używanie tych samych ręczników bądź podczas korzystania ze wspólnych, niedezynfekowanych urządzeń sanitarnych. Ryzyko infekcji jest zwiększone u osób, które często zmieniają partnerów seksualnych (u ponad 75% takich osób pierwsze objawy zarażenia pojawiają się w ciągu 3 miesięcy) lub przyjmują niektóre leki obniżające naturalną odporność organizmu. Istnieje oczywiście możliwość zminimalizowania ryzyka zakażenia. Aby było ono jak najmniejsze, należy:

  • mieć stałego partnera seksualnego
  • używać prezerwatywy podczas kontaktów seksualnych (chociaż nie zapewnia całkowitego bezpieczeństwa, to zmniejsza ryzyko zakażenia o 75%)
  • nie używać wspólnych ręczników z innymi osobami
  • dbać o czystość łazienki, z której się korzysta
  • regularnie przeprowadzać badania kontrolna

Można również przyjąć szczepionkę przeciw HPV, która chroni również przed większością rodzajów raka szyjki macicy.

Kłykciny kończyste objawiają się jako grudki narosłe w zarażonych miejscach. Mogą występować pojedynczo lub w większych skupiskach, od kilku do kilkuset grudek, z których tworzą się rozległe, kalafiorowate wykwity (zwłaszcza u kobiet brodawki mają większe rozmiary). Nieleczone, mogą przekształcić się w nowotwór, dlatego tak ważne jest ich szybkie pozbycie się. Kłykciny mogą występować zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz ciała. Drobne grudki wewnątrz odbytu powodują najczęściej pieczenie, świąd, uczucie wilgotności. Niekiedy mogą również krwawić, przez co są mylnie kojarzone z hemoroidami.

Wyjątkowe zaniedbanie choroby może doprowadzić do powstania przerosłej formy, kłykciny Buschkego-Loewensteina. Choroba ta charakteryzuje się wieloletnim przebiegiem, niszczeniem i naciekaniem zarażonych oraz okolicznych tkanek. Również inne, niektóre z tych 30 rodzajów wirusów są wyjątkowo groźne dla zdrowia, gdyż mogą przyczynić się do rozwoju raka narządów płciowych, zwłaszcza raka szyjki macicy u kobiet.

Laserowe leczenie kłykcin kończystych 2

Kłykciny kończyste rozpoznaje się poprzez badanie pacjenta i badanie histopatologiczne pobranego wycinka zmiany. Leczenie brodawek płciowych może być długotrwałym procesem, wszystko jest zależne od wielkości zmian i ich nasilenia.

Laserowe leczenie kłykcin kończystych

Laserowe leczenie kłykcin kończystych polega na ich bezkrwawym wycięciu. Właściwości lasera pozwalają na zminimalizowanie ubytku krwi, ponieważ od razu zamykają ranę. Działa również odkażająco i antybakteryjnie, dzięki czemu ryzyko powikłań jest mniejsze niż w przypadku innych metod. Czasami laserowe usuwanie kłykcin kończystych jest połączone z zabiegiem kriochirurgii (zwłaszcza w przypadkach, kiedy zmiany są umiejscowione w trudno dostępnych miejscach, np. kanał odbytu). Kriochirurgia pozwala dodatkowo na zamrożenie brodawek przed ich usunięciem. Już po jednym zabiegu tak zastosowanej podwójnej metody obserwuje się znakomite efekty – około 85-90% pacjentów jest całkowicie wyleczonych. Po zabiegu laserowym nie ma problemu bolesnych ran i blizn, które wykluczają pacjenta z życia codziennego, dlatego ta metoda cieszy się większym zaufaniem i popularnością niż stosowanie koagulacji diatermią chirurgiczną czy wycinanie skalpelem.

Kategorie
Proktologia

Hemoroidy – przyczyny, objawy, leczenie

Hemoroidy

Czym są hemoroidy? Są to guzki krwawnicze uszczelniające kanał odbytu każdego zdrowego człowieka. Dzięki nim jesteśmy w stanie powstrzymywać stolec i gazy. Zdrowe guzki nie są ani widoczne, ani wyczuwalne. Hemoroidy to sploty naczyń krwionośnych, wyglądem przypominających gąbkę, na którą składają się małe poduszeczki wypełnione krwią. Przy wypróżnianiu, mięśnie zwieracza rozluźniają się, a krew z hemoroidów cofa się do tętnic, robiąc tym samym miejsce stolcowi.

To, co nam się z nimi kojarzy to ból, świąd i pieczenie, czyli nic innego jak skutki ich zapalenia. Dochodzi do niego wtedy, gdy poduszeczki składające się na guzki krwawnicze nadmiernie wypełniają się krwią, stają się duże i bolesne, a przy defekacji nie opróżniają się całkowicie. Prowadzi to do ich podrażnienia i utraty ich elastyczności. W bardziej zaawansowanym stadium mogą wypaść na zewnątrz.

Hemoroidy charakterystyka 2

Przyczyny powstawania hemoroidów to m.in.:

  • ciąża
  • poród naturalny
  • otyłość
  • brak ruchu
  • zbyt mała ilość spożywanych płynów
  • uboga w błonnik dieta
  • nadmiar ostrych przypraw
  • nadmiar spożywanych słodyczy
  • nadużywanie alkoholu
  • nadużywanie środków przeczyszczających
  • silne parcie podczas defekacji
  • zaparcia
  • uprawianie kolarstwa
  • uprawianie jazdy konnej
  • zawodowe prowadzenie samochodu
  • dźwiganie ciężkich przedmiotów (zwiększa ciśnienie w jamie brzusznej)

Leczenie hemoroidów

Leczenie hemoroidów w początkowym stadium opiera się na zażywaniu tabletek przepisanych przez lekarza i/lub stosowaniu czopków kupionych w aptece (po konsultacji z lekarzem proktologiem). Ulgę mogą przynieść również domowe sposoby na hemoroidy. Są one tylko dodatkiem do farmakologicznej kuracji, same w sobie nie pomogą wyleczyć choroby hemoroidalnej. Pomocne przy wypróżnianiu może okazać się siemię lniane, nasionka babki plesznik, figi, rodzynki i suszone śliwki, które są doskonałym źródłem błonnika potrzebnego do prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego, oraz najskuteczniejszy z tych środków – olej parafinowy, który tworzy na ściankach przewodu pokarmowego i na powierzchni kału śliską warstwę, ułatwiającą jego opróżnianie.

Stosowane środki doustne czy przeciwzapalne łagodzą ból i zmniejszają cierpienie chorego, jednak nie są ostateczną odpowiedzią – działają tylko doraźnie i nie pozwalają na stałe pozbycie się żylaków. Konieczne jest ich chirurgiczne usunięcie.

Metody chirurgicznego usuwania hemoroidów:

  • skleroterapia – wstrzykiwanie do guzków roztworu fenolu, co prowadzi do powstania skrzepliny obniżającej ciśnienie krwi w żylaku, a ten z kolei zanika
  • fotokoagulacja – stosowanie promieni podczerwonych
  • krioterapia – wymrażanie hemoroidów
  • metoda Barrona – zaciskanie na hemoroidach gumek, które powodują jego niedokrwienie i obumarcie, co ostatecznie doprowadza do jego wydalenia z organizmu. (Metoda jest dość ryzykowna, ponieważ obumierający żylak mógł być zasilany przez większą żyłę lub tętnicę. W takim wypadku, jego odpadnięcie może spowodować niebezpieczny krwotok)

Żylaki dzieli się na cztery grupy w zależności od ich stopnia zaawansowania:

  • I stopień – widoczne w badaniu anoskopowym (przy pomocy wziernika), nie wychodzą poza kanał odbytu, nie są wyczuwalne. Najczęściej objawiają się bezbolesnymi krwawieniami
  • II stopień – żylaki wychodzą na zewnątrz kanału odbytu podczas wypróżniania, ale samoistnie wracają do wewnątrz. Obecne krwawienia, ból, świąd, uczucie niepełnego wyróżnienia
  • III stopień – żylaki wychodzą na zewnątrz kanału odbytu podczas wypróżniania i przy wysiłku fizycznym oraz potrzebne jest ich ręczne cofnięcie. Mogą powodować znaczny ból, krwawienie, pieczenie i świąd
  • IV stopień – żylaki są stale uwypuklone na zewnątrz kanału odbytu i nie dają się odprowadzić, powodują krwawienie, świąd i są przyczyną nietrzymania moczu. Stadium bardzo rzadkie

Jak wyglądają hemoroidy? Obrazują to poniższe zdjęcia.

Hemoroidy charakterystyka 3

Główne objawy hemoroidów to:

  • uczucie niepełnego wypróżnienia
  • świąd
  • pieczenie
  • ból (w bardziej zaawansowanym stadium)
  • krew obecna podczas wydalania (krwawienie może mieć różne nasilenia, od lekko zabrudzonego papieru toaletowego do krwotoków, pojawiających się podczas lub po wypróżnieniu)

Najważniejszym elementem jest odpowiednia diagnostyka, gdyż nieprawidłowo przeprowadzona, może doprowadzić do rozwoju choroby lub dużych powikłań jak np. silny krwotok, który może doprowadzić nawet do śmierci.

Diagnostyka polega na zebraniu wywiadu od pacjenta i przeprowadzeniu badań – czasem wystarczy jeden rodzaj, niekiedy potrzebne są wszystkie. Badania te wykonuje się w następujący sposób:
  • badanie per rectum – badanie palcem ostatniego odcinka przewodu pokarmowego
  • badanie anoskopowe – wprowadzenie do odbytu krótkiej rurki ze źródłem światła
  • badanie kolonoskopowe (kolonoskopia) – wprowadzenie przez odbyt giętkiego wziernika z kamerą na jego końcu
Kategorie
Proktologia

Laserowe usuwanie hemoroidów

Chociaż żylaki odbytu (inaczej nazywane hemoroidami) to sprawa intymna i wstydliwa dla chorujących na nią pacjentów, nikt nie powinien zwlekać z konsultacją u lekarza. Wprawdzie leczenie może być trochę uciążliwe z powodu czasu trwania i nie zawsze  dobrze rokujących wyników przy kuracji wyłącznie farmakologicznej, nie zmienia to jednak faktu, że same domowe sposoby nie rozwiążą problemu, a mogą wręcz przyczynić się do jej nasilenia.

Opcją dla pacjentów, u których wystąpiło 3 lub 4 stadium choroby jest prawie wyłącznie operacja chirurgiczna. Obecnie istnieją różne metody usuwania żylaków odbytu, z których znaczna większość przeprowadzana jest przy użyciu tradycyjnych narzędzi. Niestety, sprawia to, że operacja taka jest dla pacjenta bardzo bolesna i sprawia mu dużo cierpienia. Również rokowania nie są idealne, zdarzają się częste nawroty choroby.

Jedną z najpopularniejszych operacji jest zabieg przeprowadzany metodą Milligana – Morgana, który polega na „odszukaniu specjalną sondą ultrasonograficzną naczyń doprowadzających krew do guzków krwawniczych i ich podkłucie” (cyt. Wikipedia). Jest to bezbolesna metoda i o największej skuteczności, jednak mało dostępna ze względu na wysoką cenę.

Laserowe usuwanie hemoroidów

Inną możliwością jest przeprowadzenie zabiegu laserowego usuwania hemoroidów.
Generalnie można przyjąć podział:

  • zabiegi tradycyjne, czyli wycięcie hemoroidów pod narkozą, zabieg, który wymaga hospitalizacji pacjenta i wygospodarowania czasu na rekonwalescencję
  • zabiegi laserowe, czyli metoda, która jest szybka i skuteczna

Laserowe usuwanie hemoroidów to zabieg, który polega na zaciśnięciu wokół żylaka specjalnej opaski – gumki (metoda obrączkowa). Tak przygotowany żylak zostaje poddany naświetlaniu światłem podczerwieni, które całkowicie go wysusza poprzez zamknięcie naczynia, doprowadzającego do niego krew. Zabieg trwa ok. 10 minut i jest całkowicie bezbolesny. Po zabiegu pacjent może wrócić od razu do domu, a wysuszony guzek sam odpadnie w ciągu kilku dni. Metoda ta jest o tyle skuteczna, że ponad 90% leczonych nią osób nie zanotowało żadnych dalszych dolegliwości czy nawrotu choroby. Dodatkową korzyścią jest fakt, że zabieg laserowy oszczędza pacjentom bólu, stresu i czasu związanego z długą hospitalizacją.

U pacjentów, u których doszło do 2 lub 3 stopnia zaawansowania można przeprowadzić zabieg zamknięcia tętniczek hemoroidalnych kierowany Dopplerem. Polega on na laserowej koagulacji odgałęzień tętnicy odbytniczej i obkurczeniu części śluzówki i tkanek jej otaczających. Powoduje to wycofanie się guzków krwawniczych w ciągu kilku dni w wyniku zmienionego przepływu tętniczo-żylnego.

Laserowe usuwanie hemoroidów 2

Laserowe usuwanie hemoroidów – przed zabiegiem

Przed przeprowadzeniem zabiegu należy wykonać badanie metodą dopplerowską, które pozwala na określenie pozycji naczyń krwionośnych. Sondę wprowadza się przez kanał roboczy proktoskopu. Po uzyskaniu sygnału dopplerowskiego, na miejsce sondy wprowadza się uchwyt światłowodu, który aplikuje światło lasera w każde z podśluzówkowych odgałęzień. Dzięki temu, że obszar ten jest całkowicie nieczuły na ból, zabieg też pozostaje bezbolesny, co pozwala zaoszczędzić pacjentowi cierpień. Podanie światła lasera powoduje, że hemoroidy się kurczą, a śluzówka przykleja się do leżących pod spodem tkanek w wyniku procesu rekonstrukcji tkanki łącznej, co jest swoistym zabezpieczeniem przed ponownym wypadaniem żylaków.

Laserowa plastyka hemoroidów to zabieg, który znacznie wygrywa w wyścigu z konwencjonalnymi zabiegami chirurgicznymi, jeśli chodzi o natychmiastowe usunięcie poduszek hemoroidalnych, niezależnie od ich ilości, zarówno jeśli chodzi o ból odczuwalny po zabiegu jak i czas rekonwalescencji. Przeprowadza się go u pacjentów z hemoroidami w 3 i 4 stopniu zaawansowania. Właściwości lasera (możliwość precyzyjnego cięcia dzięki skupionej wiązce światła) sprawiają, że przu użyciu odpowiedniego znieczulenia można usunąć guzki, nie uszkadzając przy tym śluzówki ani tkanki mięśniowej zwieracza. Laser to doskonały sposób, aby przywrócić naturalną strukturę anatomiczną okolic odbytu.

Zabieg laserowego usuwania hemoroidów ma przewagę nad innymi metodami chociażby dlatego, że nie wymaga stosowania żadnych materiałów i nie jest obarczony ryzykiem występowania zwężeń. Proces leczenia jest szybki i pacjenci mogą wrócić do normalnej aktywności już po niedługim czasie, nieodczuwając bólu pooperacyjnego. Zaletą jest fakt, że zabieg laserowy nie wymaga cięcia ani szycia, światło lasera jest na tyle precyzyjne, że przeprowadzający zabieg ma pełną kontrolę nad efektem tkankowym.

Laserowe usuwanie hemoroidów 3

Kategorie
Proktologia

Lasery w Proktologii

Lasery w Proktologii

Po raz pierwszy w historii lasery w Proktologii zaprezentowano w 1989 roku. Było to operacyjne wycięcie hemoroidów laserem CO2. Następnie w 1990 roku D.T. Masson opisał przypadki 91 chorych, u których wykonano hemoroidektomię laserem CO2 w warunkach ambulatoryjnych z dobrymi wynikami. Zaletą lasera CO2 jest dokładna koagulacja (zlepianie się cząsteczek) końców przeciętych nerwów i naczyń limfatycznych, co zmniejsza bolesność zabiegu i zapobiega powstawaniu obrzęków, zwiększając komfort pooperacyjny. Dodatkowo, nie uszkadza tkanek sąsiadujących z operowanym obszarem, ma działanie hemostatyczne i bakteriobójcze oraz sprzyja szybkiemu gojeniu ran. Do operacji hemoroidów wykorzystywane są dwa rodzaje laserów – laser Nd:YAG do fototerapii guzków krwawniczych i lasera CO2 do terapii żylaków odbytu.