Kategoria: Chirurgia ogólna

Kategorie
Chirurgia ogólna

Jak leczyć zespół Tietzego?

Zespół Tietzego – nie mylić z zespołem Tietza!

Przede wszystkim nie należy mylić zespołu Tietzego z zespołem Tietza. Zespół Tietzego to choroba, która objawia się zapaleniem jednego, bądź większej liczby stawów żebrowo-mostkowych, przebiegająca z bolesnym obrzękiem. Schorzenie to pojawia się zwykle po 40. roku życia i zwykle dotyczy tylko jednego stawu, częściej występuje u kobiet. Ból, jaki wywołuje ta choroba może promieniować od klatki piersiowej do barku i ramion. Objaw ten można łatwo pomylić z objawami zawału mięśnia sercowego, więc nie należy zwlekać i w momencie pojawienia się boleści należy od razu wybrać się do lekarza. Ból może nasilać się szczególnie, gdy kichamy, kaszlemy lub też wykonujemy skrętne ruchy tułowia. Nazwa zespół Tietzego występuje zamiennie z nazwą zapalenie chrząstek żebrowych.

Objawy zespołu Tietzego

Leczenie zespołu Tietzego

Leczenie tego schorzenia polega na stosowaniu maści lub środków doustnych stworzonych na bazie niesterydowych leków przeciwzapalnych. Można też stosować opaskę uciskową unieruchamiającą żebra lub chociaż blokującą gwałtowne ruchy.

Jeszcze jedną metodą jest stosowanie terapii laserowej. Laser przesyła światło i penetruje odpowiedni odcinek objęty zapaleniem. Kiedy tylko światło napotka chore tkanki, natychmiast stymuluje komórki, które zostają naprawione i wzmocnione. Ten sposób leczenia nie poparzy ciała ani tkanek niedotkniętych zapaleniem, jest bezbolesny, dosyć szybki – gdyż trwa około 30 minut i przynosi pożądane rezultaty.

Kategorie
Chirurgia ogólna

Zespół cieśni nadgarstka – laseroterapia

Zespół cieśni nadgarstka

Nadgarstek jest stawem o dość złożonej strukturze. Składa się z ośmiu kości połączonych ze sobą wieloma więzadłami. Otaczają one przestrzeń zwaną kanałem nadgarstka, przez który przechodzą nerwy, naczynia krwionośne oraz ścięgna mięśni zginających palce. Przestrzeń ta może ulec zwężeniu, dochodzi wtedy do ucisku na nerw pośrodkowy. Zespół cieśni nadgarstka powstaje w wyniku intensywnego i długotrwałego ucisku na ten nerw. Przyczyną tej dolegliwości jest zazwyczaj obrzęk zapalny nerwów i otaczających go tkanek. Do zespołu cieśni nadgarstka może dojść również w wyniku jakiegoś mechanicznego urazu, który spowoduje zwężenie kanału nadgarstka.

Objawy zespołu cieśni nadgarstka:

  • zanik mięśni kłębu nadgarstka
  • osłabienie chwytu
  • brak możności zaciśnięcia dłoni w pięść
  • mrowienie w okolicy kciuka, palca środkowego i wskazującego (nie dotyczy małego palca)
  • wypadanie trzymanych przedmiotów z ręki
  • tzw. objaw Tinela – nerw pozbawiony osłonki mielinowej przy ostukiwaniu daje efekt drętwienia
  • tzw. objaw Phalena – nadgarstek zgięty, a następnie wyprostowany po 60 sekundach daje efekt drętwienia i mrowienia

W początkowym stadium choroby, objawy uwidaczniają się najczęściej w nocy. Są intensywniejsze, kiedy ręka unoszona jest ku górze, lub kiedy wykonywane są czynności narażające nadgarstek na częste zgięcia np. mycie naczyń lub pisanie. Nawet przy odrętwieniu większej części dłoni, mały palec nigdy nie drętwieje. Na początku mrowienie pojawia się tylko przy częstym ruchu, w późniejszym etapie może się pojawić nawet wtedy, gdy dłoń jest w spoczynku.

Zespół cieśni nadgarstka może wystąpić w każdym wieku, jednak najczęściej dotyka ludzi po 50 roku życia. Dolegliwość ta dotyka 1% ludzi na całym świecie i częściej kobiet niż mężczyzn. Zwykle też pojawia się w przebiegu chorób reumatycznych. Zespół cieśni nadgarstka częściej obejmuje rękę, której częściej używamy, jednakże może pojawić się w obu.

Przyczyny zespołu cieśni nadgarstka są różne. Może się rozwinąć w wyniku nadmiernego obciążania mięśni nadgarstka odpowiedzialnych za zginanie palców. Do przeciążenia nadgarstka mogą doprowadzić uprawiane sporty, takie jak: tenis, badminton, squash, gimnastyka lub kolarstwo. Praca również może się do tego przyczynić. Wykonywanie takich czynności jak szycie, stolarstwo czy pisanie na komputerze może forsować nadgarstki. Inne czynniki mogące wpływać na rozwój tej choroby to praca z narażeniem na długotrwałe wibracje, np. praca przy młocie pneumatycznym, ciąża, cukrzyca, reumatyzm lub wrodzone zwężenie kanału nadgarstka.

Zespół cieśni nadgarstka – leczenie

  • przyjmowanie witaminy B6
  • fizykoterapia – wykonywanie ćwiczeń relaksacyjnych
  • przyjmowanie leków przeciwzapalnych
  • unieruchomienie nadgarstka (tylko w niektórych przypadkach)
  • laseroterapia

Laseroterapia polega na leczeniu określonej partii ciała za pomocą promieni lasera, które doprowadzają energię o podwyższonym natężeniu do znajdujących się głębiej tkanek. Promienie docierają do tkanek położonych aż kilka cm pod skórą właściwą. Mają właściwości przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwobrzękowe i rozkurczowe, dzięki czemu skutecznie można stymulować nadgarstek i przyspieszyć jego powrót do normalnego stanu. Laser wysyła impulsy, które pobudzają skórę i wewnętrzne tkanki do szybszej regeneracji, dzięki czemu ręka znowu zaczyna funkcjonować normalnie. Ilość zabiegów zależna jest od stopnia zaawansowania choroby, czasami wystarczy nawet jedna sesja.

Nieleczona choroba może spowodować znaczne ograniczenie ruchu ręki i trwałe uszkodzenie nerwu pośrodkowego nadgarstka, więc kiedy tylko zostaną zauważone pierwsze objawy, należy skonsultować się z lekarzem. W początkowej fazie leczenie nie jest skomplikowane i szybko można pozbyć się problemu.

Kategorie
Chirurgia ogólna

Rozpoznawanie chorób metodą laserowo wzbudzanej fluorescencji

Metoda fluorescencji wzbudzanej laserami jest metodą stosunkowo nową, jednak od kilku lat cieszy się dużym powodzeniem. Cały czas bada się różne możliwości zastosowań dla tej metody, gdyż z racji tego, że stosuje się ją od niedawna, nie są znane wszystkie przypadki, np. ostatnio naukowcy starają się odkryć możliwości zastosowania jej w stomatologii, m.in. w diagnozowaniu próchnicy, itp.

Do tej pory metoda stosowana jest w diagnozowaniu następujących chorób:

  • wczesne fazy różnego rodzaju nowotworów
  • miażdżyca
  • kamica nerkowa i moczowa

Inna nazwa, jakiej używa się do opisywania tej metody diagnostycznej, to biopsje optyczne. Nazwa ta wynika ze sposobu działania danej metody, która polega na tym, że wykorzystuje się do niej endogenne lub też egzogenne fluorofory. Następnie za pomocą lasera wzbudza się fluorescencję, czyli najprostszymi słowami – tkanki zaczynają świecić. Fluorescencję badanej tkanki rejestruje się, a następnie analizuje. Taki sposób diagnozowania jest dobry nie tylko przy wykrywaniu chorób wszelkiego rodzaju, ale także przy dalszym monitorowaniu ich rozwoju.

Dużą zaletą tej metody jest fakt, iż jest ona mało inwazyjna, nie wymaga pobrania próbki materiału,a rejestrowane obszary można wielokrotnie analizować.

Podstawowym problemem jest jednak wybór długości fal wzbudzenia oraz normalizacja natężenia emisji lasera. Dotychczas udało się dobrać odpowiednią długość fal tylko dla kilku rodzajów tkanki łącznej, m.in. płuc. Fluorescencja wzbudzana laserem nadal jest w fazie testów, więc być może już niedługo na stałe zagości wśród metod diagnostycznych.

Niestety, minusem takiej diagnostyki jest koszt, jaki niesie za sobą zakup odpowiednich laserów. Lasery uważane są za przyszłość medycyny, jednakże jest to bardzo drogie przedsięwzięcie i nie każdy szpital może sobie na nie pozwolić, aczkolwiek coraz częściej podejmowane jest ryzyko takich inwestycji.

Kategorie
Chirurgia ogólna

Laserowe leczenie stwardnienia rozsianego

Laserowe leczenie stwardnienia rozsianego

Rozpoczęte kilka lat temu badania potwierdziły pozytywne działanie lasera u chorych na stwardnienie rozsiane. Na uwagę zasługuje fakt, że to Polscy lekarze jako pierwsi zaczęli zajmować się badaniem wpływu lasera na stwardnienie rozsiane. Poddano wtedy terapii 100 osób i naświetlano ich przez okres trzech tygodni po 15-20 minut dziennie w wybranym miejscu ciała. U 1/3 pacjentów terapia dawała kilkumiesięczną poprawę. Niestety nie u wszystkich chorych może być zastosowana tego typu terapia.

W ogólnym rozumieniu SM (łac. sclerosis multiplex) jest chorobą dotyczącą komórek nerwowych (neuronów), glejowych (oligodendrocyty), komórek odpornościowych mózgu, w której dochodzi do uszkodzenia otoczki mielinowej wokół wypustek komórek nerwowych, co powoduje niemożność prawidłowego przekazywania impulsów wzdłuż dróg nerwowych w mózgowiu i rdzeniu kręgowym. Nazwa „stwardnienie rozsiane” odzwierciedla rozsianie procesu patologicznego w różnych miejscach układu nerwowego, jak również rozsiew zmian w czasie. Stwardnienie rozsiane najczęściej występuje u ludzi pomiędzy 20-tym, a 40-tym rokiem życia.

Stwardnienie rozsiane może przyjąć jedną z poniższych form:

  • postać remitująco-nawracającą
  • postać wtórnie postępującą
  • postać pierwotnie postępującą
  • postać postępująco-nawracającą

Początkowe objawy choroby są zazwyczaj przemijające, łagodne i samoograniczające się. Wiele osób z tego powodu nie udaje się do lekarza i nie ma żadnych powodów do niepokoju.

Objawy stwardnienia rozsianego to:

  • zmiany czucia w kończynach lub na twarzy
  • całkowite lub częściowe zaniewidzenie
  • epizody podwójnego widzenia
  • osłabienie
  • niestabilność chodu
  • problemy z utrzymaniem równowagi

Do objawów można także zaliczyć zaburzenia psychiczne i afazję. W niektórych przypadkach pierwsze objawy poprzedzone są ogólnoustrojową infekcją, urazem lub nasilonym wysiłkiem fizycznym.

Do zabiegów laserowych kwalifikują się osoby, u których stwierdzono zaawansowane stadium choroby, czyli te które uzyskały 5,5 punktu w skali EDSS. Jednak jeszcze wcześniej wykonywane jest m.in badanie NMR, które potwierdza obecność ognisk demielinizacji. Pacjent nie może odbywać żadnej długofalowej kuracji stosowanej w trakcie leczenia stwardnienia rozsianego.

Po samej terapii często następuje kryzys. Pacjent po kilku (przeważnie 7-8 zabiegach) może czuć się osłabiony i mieć gorsze samopoczucie. Jednak po kilku następnych sesjach następuje poprawa stanu pacjenta, która mierzona jest na podstawie zmian w skali EDSS (Kurtzkego). Osoby po terapii częściowo odzyskują siły i przestają mieć problemy z chodzeniem i samodzielnym dbaniem o siebie. Znikają lub częściowo zmniejszają się problemy z nietrzymaniem moczu lub częstomoczem. Bóle krzyża nie są już tak częste i intensywne. Sami lekarze do końca nie wiedzą skąd taka poprawa jakości życia. Badania doświadczalne wykazały, że następuje regeneracja mieliny.

Stwardnienie rozsiane właściwie u każdego chorego ma inny przebieg. Zawsze jednak choroba uprzykrza życie, a w skrajnych przypadkach całkowicie eliminuje z niego. Nie jest to choroba, którą całkowicie można wyleczyć. Terapia laserowa może stanowić alternatywną metodę terapii i rehabilitacji chorych.

Kategorie
Chirurgia ogólna

Laserowa rewaskularyzacja serca

Laserowa rewaskularyzacja serca

Laserowa rewaskularyzacja serca jest nową, jeszcze stosunkowo rzadko stosowaną metodą leczenia choroby niedokrwiennej serca. Zalecana osobom, u których niemożliwe jest wykonanie bajpasów, ani angioplastyki wieńcowej, chociaż możliwe jest łączenie tych form leczenia. Zabieg ten, chociaż wprowadzony został już w 1993 roku, do dziś budzi liczne kontrowersje. W dalszym ciągu jest jednak udoskonalany.

Przezmięśniową laserową rewaskularyzację serca przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym. Za pomocą lasera wytwarza się od 12 do 60 kanałów o średnicy 1 mm w mięśniu sercowym wzdłuż tętnicy, która objęta jest zaawansowanym procesem miażdżycowym. Ilość kanałów zależna jest od stopnia zaawansowania choroby. Zabieg ten wykonuje się w połączeniu z metodą chirurgiczną, gdyż do serca dociera się poprzez małe nacięcie między żebrami lub przez nacięcie mostka. Najczęściej zabieg wykonuje się na bijącym sercu, rzadko kiedy dokonuje się jego całkowitego zatrzymania. Oczywiście, zawsze dokonuje się wcześniej szeregu badań, by zabieg nie stanowił zagrożenia dla zdrowia pacjenta. Operacja ta wiąże się z dłuższym pobytem w szpitalu. Poprawa zdrowia odczuwalna jest dopiero po kilku dniach, a nawet tygodniach po zabiegu.

Zabieg ten jest bardzo inwazyjny, w związku z tym niesie też za sobą pewne ryzyko. Nie jest to duże ryzyko, jednak wzrasta wraz z wiekiem pacjenta. Chorzy na cukrzycę oraz niewydolność nerek także są w grupie podwyższonego ryzyka. Powikłania jakie mogą nastąpić w trakcie lub po zabiegu to:

  • zawał serca
  • udar mózgu
  • zgon

Podczas rehabilitacji także mogą wystąpić niepożądane objawy takie jak:

  • krwawienie z kanałów
  • zakażenie rany i wnętrza klatki piersiowej
  • zapalenie płuc
  • ostra niewydolność nerek
  • zatorowość płucna

Każdy pacjent po tej operacji ma prawo i obowiązek przebywać pod opieką specjalisty. Musi też sam obserwować swoje ciało i informować o swoim samopoczuciu lekarza. Wizyty kontrolne są obowiązkowe.

Inny sposób wykonania rewaskularyzacji serca

Istnieje jeszcze jedna metoda odtworzenia krążenia u pacjentów z chorobami serca. Podczas operacji, zamiast nacięcia klatki piersiowej, cewkę z włóknem laserowym wprowadza się w tętnicę przez pachwinę i doprowadza się ją do serca. Dalsze działania są praktycznie takie same jak w przypadku wykonywania zabiegu przez klatkę piersiową. Metoda ta nadal jest niestety mało powszechna i ze względu na cenę, nie każdy może mieć do niej dostęp.

Kategorie
Chirurgia ogólna

Laserowa angioplastyka

Angioplastyka jest zabiegiem przezskórnym, polegającym na udrażnianiu naczyń krwionośnych, które w wyniku choroby zostały zamknięte. Angioplastykę stosuje się dla tętnic wieńcowych, szyjnych, narządów wewnętrznych oraz, w sporadycznych przypadkach, dla naczyń żylnych. Zabieg ten wykonuje się najczęściej w przypadkach występowania miażdżycy, świeżych zawałów serca, choroby wieńcowej oraz udarów mózgu. Współczesne leczenie schorzeń wewnątrznaczyniowych, opiera się na wykorzystaniu implementacji stentu, angioplastyki dynamicznej lub angioplastyki balonowej (PTA). Specjaliści powoli przekonują się do angioplastyki laserowej. Laserowa angioplastyka w chwili obecnej jest rzadziej stosowana od wyżej wymienionych. Nie oznacza to jednak, że jakość leczenia tego typu metodą jest niższa od powszechnie stosowanych technik.

Laserowa angioplastyka

Potocznie mówi się w środowisku medycznym, że laserowa angioplastyka jest pochodną angioplastyki balonowej. Podobieństwa doszukać się można w sposobie udrażniania, gdzie w angioplastyce laserowej, na niedrożny odcinek tętnicy zostaje skierowany promień lasera, który wydrąża kanał i następnie wykorzystując angioplastykę balonową, przeprowadza się dalszą część zabiegu, gdzie w razie potrzeby wszczepia się stent – protezę w kształcie walca, mechaniczne rozszerzającą tętnice i podtrzymującą ten stan.
Wielu naukowców jest zdania, że angioplastyka laserowa jest trwalsza i skuteczniejsza od angioplastyki balonowej, ze względu na problem związany z wytrzymałością balonika wypełnionego solą fizjologiczną wraz z środkiem cieniującym, który umieszcza się w tętnicy.

Angioplastykę laserową stosuje się także u osób z wysoką niewydolnością serca, które wcześniej borykały się z chorobą wieńcową, a ich leczenie odbywało się poprzez partykularyzację laserową. Przy wykorzystaniu angioplastyki laserowej, ściany serca są udrażnianie w taki sposób, aby krew bezproblemowo przedostawała się do mięśnia serca. Wykorzystywanie tego rodzaju zabiegów, stanowi swego rodzaju alternatywę dla otwartych operacji miękkich serca, które są bardzo ryzykowne dla życia operowanych pacjentów.

Na dzień dzisiejszy koszty laserowej angioplastyki są stosunkowo duże, jednak coraz większa liczba specjalistów decyduje się na tę technikę, przede wszystkim ze względów bezpieczeństwa dla życia operowanych pacjentów oraz mniejsze ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych.

Kategorie
Chirurgia ogólna

Laserowe usuwanie żylaków

Żylaki to workowate lub wrzecionowate poszerzenia żył powierzchniowych z towarzyszącym im wydłużeniem i charakterystycznym poskręcaniem. Badania wskazują, że co trzecia kobieta i co piąty mężczyzna po 45 roku życia boryka się z żylakami. Szpecą one nogi, a przede wszystkim stanowią duży problem zdrowotny. Laserowe usuwanie żylaków zastąpiło tradycyjną, bardzo bolesną i krwawą metodę tzw. stripping. Ten drastyczny zabieg chirurgiczny polegał na wyrwaniu żyły. Dziś możemy zrobić to o wiele szybciej i przyjemniej dzięki metodzie EVLT.

Żylaki dzielą się na:

  • żylaki pierwotne – w ścianach naczyń żylnych znajduje się mniejsza ilość tkanki sprężystej, co zmniejsza ich odporność na rozciąganie. Rozszerzenie światła przyczynia się do niewydolności zastawek żylnych, co umożliwia cofanie się i zaleganie większej ilości krwi i powoduje dalsze poszerzanie naczynia.
  • żylaki wtórne – powstają na skutek zwiększonego przepływu krwi przez żyły powierzchowne kończyn dolnych spowodowanego niedrożnością żył głębokich. Niedrożność jest następstwem powstałej zakrzepicy. Niekiedy zwiększony przepływ może być spowodowany uszkodzeniem zastawek żył głębokich lub przeszywających.
  • żylaki o rzadkiej etiologii spowodowane wrodzonymi lub nabytymi przetokami tętniczo – żylnymi. Zaliczany jest również tutaj Zespół Klippela-Trenaunaya.

Przez żylaki powstają zaburzenia w przepływie krwi, które sprzyjają tworzeniu się zakrzepów i zakrzepów zapalenia żył. Żylaki mogą prowadzić także do zapaleń tkanki podskórnej i rozwoju trudno gojących się owrzodzeń. Porozciągane ścianki żył są słabe, a skóra nad nimi staje się cienka i napięta. Spowodować to może pęknięcie żyły nawet przy niegroźnym urazie. Oprócz takiego ryzyka istnieją inne równie uciążliwe dolegliwości:  obrzęki, drętwienie i uczucie ciężkości nóg, kurcze i bóle łydek.

Laserowe usuwanie żylaków 2

Laserowe usuwanie żylaków

Na czym polega laserowa terapia endożylna, dzięki której żylaki stają się przykrym wspomnieniem? Jej celem jest wyłączenie z krwiobiegu żyły, w której zalega bądź cofa się krew tworząc żylaki. Metoda ta nie usuwa więc samych żylaków, lecz także ich przyczynę. Miejscowo znieczula się skórę i tkankę podskórną. Lekarz nakłuwa żyłę (pod kontrolą aparatu USG) i wprowadza do niej cienki cewnik po czym wsuwa do niego światłowód. W tym momencie zostaje uruchomiony laser, a lekarz zaczyna stopniowo wysuwać cewnik wraz ze światłowodem z żyły. Hemoglobina absorbuje energię lasera dzięki czemu wewnętrzna powierzchnia niewydolna żyły zostaje termicznie uszkodzona. Staje się ona skurczona i niemożliwe jest jej funkcjonowanie wobec czego zamyka się. Po zabiegu na naszą nogę zostaje założony opatrunek uciskowy, który należy nosić przez kilka dni. Po zabiegu nie ma oczywiście żadnych szwów, ani innych śladów wskazujących na przebytą operację.

Przed operacją zaleca się odstawić leki hormonalne na co najmniej trzy tygodnie przed operacją (dotyczy to w szczególności leków antykoncepcyjnych). Należy wygolić włosy ze skóry na obszarze w którym zaplanowano zabieg. Najlepiej zrobić to w dniu zabiegu stosując przy tym maści i kremy, bądź poddać się depilacji chemicznej.

Zalety laserowego usuwania żylaków:

  • nie wymaga hospitalizacji (po zabiegu możemy udać się do domu).
  • mniejsze ryzyko powikłań i wyższa skuteczność niż w metodzie tradycyjnej.
  • krótki czas operacji (ok. 45-60 minut)
  • brak nacięć i blizn pooperacyjnych
  • znieczulenie miejscowe
  • szybki powrót do normalnej aktywności (do 2 dni)
  • brak krwiaków tworzących się po operacji (w metodzie tradycyjnej występują)

Leczeniu może poddać się każdy pacjent, u którego stwierdzono występowanie żylaków będących następstwem niewydolności żyły odpiszczelowej. Objawami niewydolności zastawkowej żyły odpiszczelowej są bóle nóg, drętwienia i kurcze łydek oraz obrzęki. Za pomocą EVLT możemy usuwać nie tylko duże żylaki lecz także pajączki i teleangiektazje oraz leczyć owrzodzenia żylakowate. Przed zabiegiem przeprowadzane są badania wstępne USG Doppler, które mierzą przepływ krwi w żyłach za pomocą ultradźwięków. Dzięki temu zostają określone przyczyny zmian żylakowatych i zostaje wystawiona ocena czy zabieg laserowy jest rzeczywiście najlepszym rozwiązaniem. Następnie wykonywana jest morfologia z grupą krwi i czasami krzepnięcia (zaburzenia krzepnięcia są przeciwwskazaniem do wykonania zabiegu). Badania wskazują, że do operacji na 100 zgłaszających się chętnych przystąpić może 75 osób.

Tak jak po każdym zabiegu operacyjnym mogą wystąpić powikłania, ale zdarza się to stosunkowo rzadko. Może wystąpić zapalenie żył głębokich. Możliwa jest także przejściowa niedoczulica skóry w okolicy kostki przyśrodkowej. Wśród powikłań mogą wystąpić jeszcze zaczerwienienia oraz obrzęk w miejscu zamkniętej żyły, a także przejściowy obrzęk stopy.

Koszt zabiegu wynosi ponad 2000 złotych. Cena obejmuje zamknięcie całej niewydolnej żyły odpiszczelowej  lub odstrzałkowej. Dodatkowo w cenie zabiegu znajduje się uzupełniająca skleroterapia pianowa pozostałych drobniejszych żylaków i pajączków oraz wizyta kontrolna 5 tygodni po zabiegu.

Kategorie
Chirurgia ogólna

Hamowanie krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego za pomocą lasera

Krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego stanowią nadal poważny problem w dziedzinie gastrologii. Metody leczenia, do których zalicza się m.in. iniekcję czy endoskopię, stosuje się w większości przypadków, ze względu na niskie koszty utrzymania oraz mały odsetek pacjentów, u których po zabiegu wystąpiły nawroty schorzenia. Medycyna jednak wciąż szuka alternatywnych rozwiązań, które stanowiłyby jak najmniejsze nieudogodnienie dla pacjenta zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym, w momencie wykonywania zabiegu. Dlatego coraz większa liczba specjalistów z dziedziny gastroenterologii, decyduje się na zabiegi z wykorzystaniem laserów do usuwania dolegliwości lub leczenia różnego rodzaju schorzeń.

Za krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego, odpowiedzialne są w 80% owrzodzenia żołądka, które powstają na skutek częstego spożywania alkoholu, leków przeciwbólowych, przeciwzapalnych i przeciwgorączkowych oraz palenia papierosów. Szacuje się, że na tego rodzaju schorzenie podatni są głównie mężczyźni w wieku 60 – 80 lat, natomiast kobiet zmagających się z owrzodzeniami układu pokarmowego jest połowę mniej.
Objawy, jakie towarzyszą temu schorzeniu to m. in. krwiste wymioty lub smolisty kał z krwią. Uwydatnienie ich oznacza, że bezwzględnie trzeba udać się do lekarza, gdyż bagatelizowanie pierwszych objawów może wiązać się z dalszymi powikłaniami.

Hamowanie krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego przy pomocy lasera uważa się m.in w USA za w pełni bezpieczną i skuteczną metodę. Najczęściej operowane są wrzody i żylaki o małej sile krwawienia. Przy krwawieniach o większej sile, zagrażających życiu człowieka, stosuje się skomplikowane metody chirurgiczne.
Wielu specjalistów podważa jednak metodę leczenia laserem, jako mniej inwazyjną od np. metody termicznej. W praktyce jednak, wielu lekarzy oraz pacjentów przekonało się, że laserowe hamowanie krwotoku to mniejszy stres, większe bezpieczeństwo i krótszy pobyt w szpitalu. Metoda ta w USA znalazła uznanie, czego efektem jest zaakceptowanie przez Amerykańską Federację Żywności i Leków (FDA), laserowego leczenia jako całkowicie bezpiecznego dla społeczeństwa.
W Polsce, metoda ta jest obecnie rzadko stosowana, ze względu na inne, dostępne endoskopowe możliwości leczenia. Należy jednak mieć nadzieję, że w przyszłości wraz z technologicznym rozwojem, laser będzie powszechnie stosowany przy tego rodzaju dolegliwościach.

Krwawienie z przewodu pokarmowego 2

Kategorie
Chirurgia ogólna

Laserowe leczenie grzybicy paznokci

Grzybica paznokci to niewygodna infekcja, która atakuje przestrzeń między paznokciem a skórą. Najbardziej podatny na tę dolegliwość jest duży palec u stopy, jednakże zaniedbanie problemu tylko ułatwia rozprzestrzenianie się grzybicy na pozostałe palce. Często zdarza się, że początek choroby nie zostaje nawet zauważony, gdyż jej objawy pokazują się dopiero w bardziej zaawansowanym stadium.

Infekcje grzybicze wywoływane są najczęściej przez drożdżaki, dermatofity i pleśniowce, a wilgotne i ciepłe otoczenie, jakie powstaje w butach i skarpetkach, sprzyja ich rozwojowi. Czynnikami które dodatkowo przyczyniają się do powstawania grzybicy są zbyt ciasne, obcierające palce buty, zbyt krótkie obcinanie paznokci oraz uszkodzenia paznokci spowodowane uderzeniem.

Objawy grzybicy paznokci często nie pojawiają się w jej początkowym stadium, dlatego niekiedy ciężko jest ją w ogóle zauważyć. Symptomy pojawiające się dopiero później, to zmiana koloru paznokcia na żółty lub zielonkawy. Płytka paznokcia staje się grubsza i bardziej krucha, co powoduje pewien dyskomfort. Może dojść to tego, że paznokieć całkiem się skruszy i odejdzie od palca. Infekcja zawsze atakuje paznokcie od ich czubków i rozprzestrzenia się w kierunku  ich podstawy.

Leczenie grzybicy paznokci 2

Funkcją paznokci jest ochrona delikatnej skóry na czubkach palców. Gdy jednak dochodzi do zainfekowania grzybicą, a ta wedrze się pod paznokieć, staje się on jej tarczą, a wtedy trudno ją wyleczyć.  W przypadku zarażenia się tą przykrą dolegliwością, należy skorzystać z porady farmaceuty, lekarza internisty lub ortopedy, który przepisze środki do jej zwalczenia. W takim wypadku zaleca się zastosowanie całej dawki leku przepisanego przez lekarza. To, że objawy grzybicy zanikną, nie znaczy, że jest ona już do końca wyleczona. Pozostawiona w takim stanie może powrócić.

Laserowe leczenie grzybicy paznokci

Naprzeciw temu problemowi wychodzi laser. Fotona SP Plus daje najsilniejsze połączenia laserów Nd:YAG i Er:YAG. Zapewnia najszerszy zakres zabiegów jakie tylko może wykonać pojedynczy system laserowy.  Laserowe leczenie grzybicy paznokci polega na naświetlaniu płytki paznokcia oraz tkanek okalających go. Zabieg jest prosty, szybki i nie powoduje żadnych komplikacji. Zapewnia bardzo wysoką skuteczność w leczeniu grzybicy.

Zwykle wymagane jest 5 powtórzeń takiego zabiegu, które należy wykonywać w odstępach 3-4 dniowych.

Jak zapobiegać grzybicy paznokci?

  • należy dokładnie myć i osuszać stopy (szczególnie przestrzenie między palcami);
  • nie należy obcinać paznokci zbyt krótko – najlepiej zachowywać ich naturalny kształt;
  • do obcinania paznokci należy używać cążek do tego przeznaczonych i dbać o to, by zawsze były czyste;
  • konieczne jest noszenie dobrze dopasowanego, przewiewnego obuwia;
  • powinno się stosować dezodoranty przeciwpotne do stóp;
  • jeśli buty nie są przewiewne, należy używać wkładki pochłaniające pot;
  • należy pamiętać o zakładaniu klapków na basenie.

Jak wygląda grzybica paznokci?

Leczenie grzybicy paznokci 3

Kategorie
Chirurgia ogólna

Laserowe usuwanie wrastającego paznokcia

Prawie każda kobieta marzy o tym, aby mieć piękne, zadbane dłonie z długimi palcami i zachwycającymi paznokciami. O ile natura nie każdej podarowała upragniony kształt dłoni, o tyle na wygląd paznokci mamy często same ogromny wpływ – możemy nadawać im dowolny kształt (od spiczastych do „łopatek”), kolor czy ozdoby.

Czasem zdarza się, że paznokieć zaczyna wrastać w skórę. Przyczyną może być jego budowa anatomiczna, nieprawidłowe obcinanie (zbyt krótko lub „na okrągło”) lub piłowanie. Prawidłowo obcięty paznokieć powinien mieć kształt łopatki, przy czym ostre brzegi można wygładzić pilnikiem. Konsekwencją nieprawidłowego kształtu płytki paznokcia może być wywołany stan zapalny.

Najczęściej na tę dolegliwość cierpią nastolatki (chęć upiłowania paznokcia zgodnie z obowiązującą modą może być przyczyną jego wrastania), młode mamy (wrastanie paznokcia może być spowodowane obrzękiem w ostatnich stadiach ciąży), starsze osoby ze zmianami miażdżycowymi w naczyniach tętniczych oraz często osoby, którym w zakładzie kosmetycznym manicurzystka źle obcięła paznokcie.

Laserowe usuwanie wrastającego paznokcia

Najpopularniejszym sposobem leczenia tego problemu, i do niedawna jeszcze jedynym, było zerwanie kłopotliwego paznokcia bądź jego wycięcie – niestety, to metoda na krótką metę, ponieważ paznokieć potraktowany w ten sposób wyrasta od nowa tą samą drogą jak ten usunięty i problem powraca. Często do zabiegu zgłaszają się osoby, które są po kilkukrotnym, nieskutecznym zabiegu usunięcia paznokcia. Podczas prawidłowo wykonanego zabiegu chirurgicznego lekarz wycina brzeg paznokcia razem z jego łożyskiem, z którego wcześniej odrastała nieprawidłowa płytka. Nazwa tego zabiegu to metoda Queno. Charakteryzuje się on tym, że lekarz nie zrywa paznokcia – pozbywa się tylko tej części, która jest najbardziej kłopotliwa a resztę kształtuje tak, żeby paznokieć już więcej nie wrastał w skórę.

Laserowe usunięcie wrastającego paznokcia 2

Leczenie wrośniętego paznokcia laserem ma jeszcze dodatkową zaletę – zabieg, w przeciwieństwie do innych metod, można wykonać nawet podczas stanu zapalnego skóry bądź wtedy, kiedy palec jest zarażony np. bakterią gronkowca. O ile nie używając lasera, należy najpierw zastosować terapię zachowawczą (nieoperacyjną) celem wyleczenia stanu ropnego, o tyle zabieg przy jego użyciu można przeprowadzić operację podczas zakażenia, gdyż laser sam w sobie działa odkażająco i antybakteryjnie oraz zatrzymuje krwawienie.

Po przeprowadzonym zabiegu zaleca się oszczędzanie operowanego palucha oraz możliwie jak najczęstsze trzymanie ręki bądź stopy w górze przez kilka dni, bo pozwoli na ograniczenie do minimum dolegliwości, które są konsekwencją zabiegu. Po operacji laserowej nie zakłada się szwów, także pacjent nie jest zmuszony przyjeżdżać na ich zdjęcie oraz jest w stanie sam sobie poradzić ze zmianą opatrunku. Na zabieg należy przyjechać mając w zapasie większy but, do którego zmieści się obandażowana stopa.