Zrosty pojawiające się wewnątrz nosa to, w pewnym uproszczeniu, po prostu blizny, które wytwarzają się pomiędzy różnymi strukturami znajdującymi się wewnątrz nosa. Zrosty powstają między małżowinami nosowymi i przegrodą nosową, uniemożliwiając prawidłowy przepływ powietrza. Najczęstszą przyczyną powstawania zrostów w nosie są urazy połączone z uszkodzeniami śluzówki, np. pobicie, wypadek. Może to być także związane z wcześniej przebytym wewnątrz-nosowym zabiegiem laryngologicznym, np. operacje polipów, zatok, skrzywionej przegrody. Z reguły powikłania takie powodują klasyczne zabiegi laryngologiczne, w których dochodzi do uszkodzenia błony śluzowej nosa lub też po których istnieje konieczność włożenia do nosa tamponady.
Napięcia wytwarzane przez zrost są duże, przez co wskutek stałego naciągania może nastąpić skrzywienie przegrody nosowej. Natomiast zrost blokujący ujścia zatok przynosowych może z kolei powodować powstawanie ich stanów zapalnych, czego efektem mogą być polipy nosa, innymi słowy błędne koło.
Leczenie zrostów nosa nie jest zadaniem prostym, operacja klasyczna polega na przecięciu zrostu nożycami chirurgicznymi, jednak podczas zabiegu występuje duże krwawienie, więc koniecznym jest założenie tamponady. Dużo lepszym wyjściem jest zastosowanie zabiegu laserowego, który polega również na przecięciu zrostu, jednak nie wymaga zakładania tamponady, można zastosować tutaj specjalny opatrunek żelowy, który po jakimś czasie sam się rozpuści. Zabieg laserowego usuwania zrostów w nosie jest dużo bardziej komfortowy dla pacjenta, bezpieczniejszy oraz skraca czas gojenia rany, jest też wykonywany szybciej. Jeśli więc chcemy uniknąć błędnego koła, najlepszym wyjściem jest laserowe usuwanie zrostów, polipów, skrzywień przegrody itp.
Małżowiny nosowe są anatomicznymi strukturami obecnymi w nosie każdego zdrowego człowieka. Mieszczą się one wzdłuż całego nosa, po jego obu stronach i są do siebie równoległe. W normalnych okolicznościach pokrywająca je błona śluzowa jest bardzo ważnym elementem w procesie oczyszczania i nawilżania wdychanego powietrza. Niestety, częste procesy zapalne, infekcje oraz stosowanie kropli do nosa prowadzi do powstawania trwałych przerostów śluzówki i zmian obrzękowych. Sytuacja ta prowadzi do chronicznego zatkania nosa, zaburzeń węchu oraz nasilonego kataru.
Wyróżniamy trzy rodzaje małżowin nosowych:
małżowina nosowa dolna – leżąca w części dolnej ściany bocznej jamy nosowej
małżowina nosowa górna – leżąca w górnej części jamy nosa
małżowina nosowa środkowa – znajdująca się miedzy dwiema wyżej wymienionymi
Metody leczenia powiększonych małżowin nosowych
Zwykła metoda laryngologiczna polega na ścięciu przerośniętych małżowin nosowych specjalnie do tego przystosowanymi nożycami lub innym narzędziem chirurgicznym. Operacja jest bardzo krwawa, z racji tego zaraz po jej zakończeniu niezbędne jest włożenie do nosa tamponady. Zabieg przynosi ze sobą dużą ilość powikłań, np. zrosty nosa i zespół „pustego nosa”.
Jednak można tych powikłań uniknąć. Jest kilka metod – dużo lepszych od tradycyjnej, wyżej opisanej.
Krioterapia
Prądy o częstotliwości radiowej
Laser
Zabieg laserowy jest bardzo precyzyjny i mniej inwazyjny. Dzięki temu czas gojenia jest szybszy, a pacjent nie musi mieć zakładanego opatrunku. Powrót do zdrowia przebiega w bardziej komfortowych warunkach, sam zabieg jest przyjemniejszy niż metoda chirurgiczna oraz wiąże się z mniejszym ryzykiem. Szczególnie ważne jest, aby nie przesadzać ze stosowaniem kropli do nosa, gdyż są one głównym powodem powiększania się małżowin. Jeśli będziemy ostrożni, uda nam się uniknąć wszelkich zabiegów tego typu.
Otoskleroza to choroba kosteczek ucha środkowego, które stanowią ścianę błędnika. Nieleczona może doprowadzić do częściowej lub całkowitej utraty słuchu. Choroba ta polega na nieprawidłowym rozroście kostniny w obrębie kosteczek ucha środkowego, nie ma jednak nic wspólnego ze stwardnieniem rozsianym. Przyczyny zachorowań na tę chorobę nie zostały jeszcze dokładnie zbadane, ale wiadome jest, że ma ono podłoże genetyczne. W przypadku kiedy oboje rodziców cierpi na otosklerozę, istnieje 50% szans, że ich dziecko również będzie na nią chorowało. Kiedy choruje tylko jedno z rodziców, ryzyko wystąpienia otosklerozy u dziecka wynosi 25%. Dolegliwość ta dotyczy 2 razy więcej kobiet niż mężczyzn i 2 razy cześciej rasy białej niż czarnej i najczęściej daje o sobie znać między 15 a 30 rokiem życia. Czynnikiem, który znacznie pogarsza chorobę lub przyspiesza jej rozwój jest ciąża. Jedną z metod jest laserowe leczenie otosklerozy.
Otoskleroza aż w 80% przypadków obejmuje jedno i drugie ucho. Nowo utworzona kość w uchu wewnętrznym stopniowo zaczyna otaczać strzemiączko. Takie nowo powstałe tkanki kostne mogą pojawiać się w każdym miejscu w uchu wewnętrznym, nie tylko w okolicach strzemion i kosteczek słuchowych.
Dlaczego otoskleroza może prowadzić do utraty słuchu?
Słyszymy dlatego, że fale dźwiękowe, które trafiają do naszych uszu pobudzają do drgań błonę bębenkową, która z kolei stymuluje młoteczek. Dalej fale dźwiękowe przyjmowane są przez kowadełko i strzemiączko, które zmienia je w wibracje. Potem dzięki okienku owalnemu trafiają do ucha wewnętrznego, gdzie drgania zamieniają się w impulsy, które mózg jest w stanie odczytać jako dźwięki. Kiedy wokół strzemiączka, lub innych części ucha rozrasta się tkanka kostna, przekazywanie wibracji jest zaburzone, a impulsy dostarczane do mózgu są zniekształcone. Ostatecznie w ogóle przestają docierać do celu.
Jak zdiagnozować otosklerozę?
Otosklerozę można podejrzewać na podstawie wywiadu z pacjentem, który skarży się na postępujący niedosłuch bez konkretnej przyczyny np. zapalenia ucha. W badaniu otoskopowym rzadko stwierdza się jakieś zmiany, a w badaniu audiometrycznym można stwierdzić niedosłuch i brak reakcji mięśnia strzemiączkowego. Na tej podstawie można mieć już niemalże całkowitą pewność, że przyczyną niedosłuchu jest otoskleroza, ostatecznie jednak można ją najdokładniej zdiagnozować tylko w badaniu śródoperacyjnym.
Jak leczyć otosklerozę?
Do tej pory nie wymyślono żadnego sposobu na farmakologiczne leczenie otosklerozy. Stosowanie wspomagających terapię leków poprawiających ukrwienie układu nerwowego i ucha wewnętrznego zalecane jest tylko w niektórych przypadkach. Nie jest to rutynowa metoda leczenia. Najbardziej uciążliwy objaw otosklerozy, jakim jest niedosłuch, może być leczony operacyjnie (stapedotomia). Zabieg umożliwia przywrócenie prawidłowej funkcji łańcucha kosteczek słuchowych. Jego celem jest zmniejszenie lub całkowite wyeliminowanie niedosłuchu, a także zniwelować towarzyszące otosklerozie szumy uszne. Zabieg ten polega na zastąpieniu strzemiączka przez protezę.
Alternatywą dla operacji jest aparat słuchowy. Jednakże trzeba go wymieniać na mocniejszy wraz z postępem choroby, ponieważ niedosłuch będzie się nadal powiększał. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że z czasem aparat słuchowy stanie się całkowicie bezużyteczny, ponieważ niedosłuch może się przerodzić w całkowitą utratę słuchu.
Kolejną opcją jest laseroterapia. Laserowe leczenie otosklerozy istotnie spowalnia postępującą chorobę, a w 50% przypadków nawet polepsza słuch. Laseroterapię zaleca się także przeprowadzać po rekonstrukcyjnych operacjach na kostkach słuchowych, co pozwala uniknąć procesów zapalnych. Zabiegi wykonywane są w cyklu 10 – 15 w zależności od potrzeb w serii w odstępie 3 – 5 tygodni.
Ból, świąd, wyciek śluzowej lub ropnej wydzieliny z ucha, niedosłuch – mogą to być objawy zapalenia ucha zewnętrznego. Jest to bardzo popularna choroba laryngologiczna, która może przyjmować rożne postacie np. wyprysku lub wyprzenia przewodu słuchowego zewnętrznego, rzadziej małżowiny usznej. Zapalenie ucha jest spowodowane infekcją bakteryjną lub grzybiczą, która mogła wdać się poprzez uszkodzenie skóry wewnątrz ucha np. przy usuwaniu woskowiny, lub na skutek niedokładnego wytarcia uszu po kąpieli lub basenie. Choroba ta może przebiegać ostro i przewlekle. W niektórych przypadkach zapaleniu może towarzyszyć wysoka gorączka, dochodząca nawet do 40ºC. Szczególnie ostro przechodzą tę chorobę dzieci, które jako główny objaw opisują coś, co po prostu przeszkadza i zatyka ucho. Z pomocą może przyjść laserowe leczenie zapalenia ucha zewnętrznego.
Bardzo ważne jest, aby całkowicie wyleczyć zapalenie ucha, ponieważ może się to przeistoczyć w przewlekłą dolegliwość przez powstały w trakcie choroby otwór w błonie bębenkowej. Leczenie zapalenia ucha polega głównie na przyjmowaniu antybiotyków przepisanych przez laryngologa. Przy bardzo silnym bólu dozwolone jest przyjmowanie środków przeciwbólowych. Dodatkiem do kuracji są krople do nosa, które obkurczają śluzówkę.
Innym sposobem, zwłaszcza przy dużej ilości wydzieliny z ucha, jest jej odsysanie i oczyszczanie ucha ze złuszczającego się nabłonka. Następnie do ucha wpuszczane są krople z antybiotykiem.
W przypadku chronicznego, czyli powracającego, zapalenia ucha, warto zastanowić się nad laseroterapią. Polega ona na napromieniowaniu metodą kontaktowo-skaningową zewnętrznego przewodu słuchowego. Ogólna dawka promieniowania podczas zabiegu w ostrym zapaleniu wynosi 10-15 J/cm2. Przy takim typie choroby wykonuje się od 3 do 7 zabiegów. W przypadku chronicznego zapalenia ucha dawka promieniowania wynosi 2-5 J/cm2. W tym wypadku należy wykonać 7-10 zabiegów. W ostrym zapaleniu ucha laseroterapia jest tylko metodą pomocniczą, ponieważ główny nacisk kładzie się na terapię antybakteryjną. Dzięki laseroterapii szybko mija ostry ból ucha, zmniejsza się proces zapalny, a samo zdrowienie przebiega dużo szybciej. W przypadku chronicznego bólu ucha, laseroterapia zwiększa efektywność każdego kolejnego naświetlania, każda następna sesja jest coraz krótsza, aż w końcu ryzyko ponownego zachorowania zmniejsza się do minimum.
Tracheotomia, intubacja, naświetlenia, to jedne z najczęstszych przyczyn, występowania zwężeń krtaniowo – tchawicznych. Leczenie tego schorzenia jest bardzo trudne i niekiedy związane z wieloma powikłaniami. Z jakich obecnie metod korzysta się w celu leczenia tego schorzenia? Z jakich dostępnych narzędzi korzystają obecnie specjaliści? Jedną z metod jest laserowe leczenie zwężenia krtani.
Laserowe leczenie zwężenia krtani
Na dzień dzisiejszy stosuje się mechaniczne poszerzanie zwężenia przy pomocy endoskopu. Metoda ta jest powszechnie dostępna i praktykowana. Jednak coraz częściej, specjaliści decydują się laserowe leczenie zwężenia krtani i tchawicy za pomocą lasera CO2. Pozwala on precyzyjnie usunąć części narządu, nie powodując efektu bliznowacenia. Ryzyko, jakie ponosi pacjent decydujący się na ten zabieg, związane jest z niewielkim uszkodzeniem zdrowych tkanek, sąsiadujących z polem operacyjnym.
Przeciwwskazanie do podjęcia zabiegu przy pomocy lasera CO2, wyznacza wielkość zwężenia, które nie powinno przekraczać 1 cm. W nielicznych przypadkach specjaliści zaobserwowali, iż nadmierne użycie lasera w zwężaniu krtani i tchawicy powoduje trwałe uszkodzenie płytki chrząstki pierścieniowatej, dlatego wykonywanie ponownych zabiegów przy nawrotach nie jest wskazane.
Do najczęstszych przyczyn występowania obustronnego porażenia fałdów głosowych zalicza się wcześniejsze przeprowadzenie operacji gruczołu tarczowego powstałego na skutek wola lub raka tarczycy. Odnotowano nieliczne przypadki, gdzie zachorowalność ma podłoże wirusowe dla organizmu ludzkiego o obniżonym poziomie odporności. Nierzadko porażenie fałdów głosowych jest mylnie diagnozowane jako zesztywnienie stawów pierścienno – nalewkowych. Ważne jest, aby przechodzić badanie elektromiograficzne i mikrolaryngoskopijne. Trafne zdiagnozowanie porażenia przy wykorzystaniu tych dwóch metod zwiększa szansę na szybkie i mało inwazyjne leczenie. Jedną z najnowszych metod jest laserowe leczenie porażenia fałdów głosowych.
Podstawowym objawem obustronnego porażenia fałdów głosowych jest silna duszność uwydatniająca się na skutek zwężenia, fachowo nazywanej, szpary głośni. Leczenie kliniczne jest niemałym wyzwaniem dla specjalistów, ze względu na podtrzymanie pełnej drożności dróg oddechowych. W dobie rozwijającej się technologii aparatury medycznej, wielu specjalistów decyduje się wykorzystanie lasera CO2 w leczeniu tego rodzaju schorzeń. Do jednej z technik zalicza się laserową chordektomię, która polega na usunięciu zakażonej części za pomocą emitowanego laserowego światła.
Laserowa endomikroskopia konfokalna to w ogromnym skrócie, nowa technika, która umożliwia dokonanie oceny błony śluzowej, w trakcie badania endoskopowego. Metoda ta jest bardzo pomocna w rozpoznawaniu neoplazji, odkrywaniu polipów oraz wrzodów jelita grubego.
Już w latach 50. ubiegłego wieku, nastąpił przełom w rozwoju nowoczesnej endoskopii z zastosowaniem włókien światłowodowych. Mimo, że już wtedy odkrywano choroby nowotworowe, to badania wykonywano tylko na chorych (nie istniało zapobieganie rozwoju nowotworów, itp.). Wykrycie choroby było możliwe tylko poprzez badanie histopatologiczne. Dziś jednak, dzięki wprowadzeniu nowej metody laserowej, nie musimy już wykonywać tego badania, gdyż prawie identyczny wyniki daje nam laserowa endomikroskopia konfokalna, która łączy w sobie badania endoskopowe i histopatologiczne. Stosowane teraz powszechnie endomikroskopy, pozwalają zarówno na wykonanie pen-endoskopii jak i kolonoskopii.
Aby udało się uzyskać obrazy endoskopowe, trzeba pacjentowi przed badaniem podać dożylnie czynniki fluorescencyjne. Mikroskop konfokalny zintegrowany z końcówką endoskopu imituje wiązkę laserową, wzbudzającą podany przed zabiegiem środek, który wytwarza światło, dające po odpowiednim przetworzeniu obrazy konfokalne, które spokojnie można porównywać z obrazami mikroskopowymi. Endoskop połączony jest dodatkowo z procesorem i monitorem obrazu światła białego oraz poprzez konektor z jednostką konfokalną wyposażoną w osobny monitor. Technika ta nie różni się znacznie od standardowej endoskopii, jednak oceniając obrazy konfokalne, endoskopista musi dysponować co najmniej podstawową wiedzą na temat budowy histologicznej błony śluzowej poszczególnych odcinków przewodu pokarmowego.
Metodą tą można zdiagnozować:
przełyk Barreta
nienadżerkową chorobę refluksową
wczesnego raka płasko-nabłonkowego
infekcję Helicobacter pylori
zapalenie zanikowe błony śluzowej
metaplazję jelitową
wczesnego raka żołądka
Laserowa endomikroskopia rozwijała się przez 60 lat i na tym na pewno nie koniec. Jest to jedno z ciekawszych urządzeń diagnostycznych, stosowanie jej przynosi bardzo dobre rezultaty. Wydaje się, że endomikroskopia jest na jak najlepszej drodze do tego aby odegrać bardzo ważną rolę w dziedzinie diagnostyki.
Katar sienny jest jednym z najczęstszych objawów alergii. Ile osób zamiast cieszyć się z nadchodzącej wiosny, zamyka się wtedy w domu, barykaduje okna, drzwi i zatyka nosy? Katar sienny to inaczej alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa. Wskutek reakcji organizmu na alergen, czyli głównie pyłki roślin, następuje (w związku z reakcjami chemicznymi), uwolnienie histaminy, która drażni błonę śluzową nosa i tak pojawiają się następujące objawy:
kichnięcia
wydzielina z nosa
świąd w nosie
zatkanie nosa
zapalenie spojówek (zaczerwienienie, łzawienie, światłowstręt oraz świąd)
bóle głowy
napady astmatyczne
Innymi słowy, objawy te wynikają z rozszerzenia się naczyń krwionośnych, tym samym zwiększa się ich przepustowość, a do pracy zostają pobudzone gruczoły śluzowe, stąd uczucie zapchanego nosa.
Większość osób cierpiących na tę męczącą dolegliwość, ma ku temu pewne uwarunkowania genetyczne. Oczywiście nie tylko pyłki roślin wpływają na pojawienie się kataru siennego, inne alergeny to:
roztocza
pleśń
pierze
sierść zwierząt
kurz
Do tej pory medycyna niewiele mogła zdziałać, aby pomóc alergikom. Stosowanie tabletek, maści, syropów i innych cudownych specyfików po prostu nie skutkowało. Laserowe leczenie kataru siennego pozwala się pozbyć kataru na wiele lat. Zabieg ten trwa bardzo krótko (tylko 25 minut) i wykonuje się go w znieczuleniu miejscowym. Do nosa wprowadza się włókno lasera diodowego i pod jego wpływem tworzą się malutkie zrosty, które ściągają rozszerzone tkanki. Nos zostaje odblokowany, zmniejsza się ilość uciążliwej wydzieliny – nos jest lepiej osuszany i oczyszczany.
Niestety, zabieg ten można przeprowadzić jedynie w prywatnych klinikach laryngologicznych, a koszt jego wykonania jest dość wysoki – ok. 1 000 zł. Zabieg jest skuteczny, a jego efekty utrzymują się przez kilka kolejnych lat.
Organizm dziecka jest szczególnie podatny na wirusy i zakażenia. Zachowanie jego odporności na najwyższym poziomie pozwala uniknąć drobnoustrojów i schorzeń, które mogą niekiedy prowadzić do poważnych powikłań. Niestety, organizm każdego człowieka różnie reaguje na wirusy, które rozwijają się z mniejszą lub większą intensywnością. W ostatnim czasie, coraz więcej odnotowuje się przypadków zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego. Schorzenie to dosięga przede wszystkim dzieci i rzadziej osoby dorosłe.
Brodawczaki rozwijają się u dzieci już w okresie niemowlęcym. Ich dokładne rozpoznanie następuje u 2 – 5 latków. Schorzenie to rozwija się bardzo powoli. Powszechnie znanym objawem, jaki towarzyszy brodawczakom krtani, jest chrypka. Podstawowym badaniem, jakie wykonuje się w celu zidentyfikowania brodawczaków, jest laryngoskopia. Coraz więcej klinik decyduje się również na badanie metodą videolaryngoskopii, która pozwala na oglądanie krtani z dużym powiększeniem. Dzięki temu możliwe jest zidentyfikowanie zakażenia nawet w najmniejszych miejscach, do których niemożliwe byłoby dotarcie przy klasycznym badaniu laryngoskopijnym.
Laserowe leczenie brodawczaków krtani
W dobie nowych technologii wykorzystywanych w medycynie, mało inwazyjność takiego zabiegu jest szansą dla wielu chorych dzieci, które nie najlepiej znoszą zabiegi chirurgiczne. Wykorzystanie lasera CO2 minimalizuje wszelki dyskomfort, poprawia bezpieczeństwo, a na domiar tego światło lasera jest niezwykle precyzyjne, co zwiększa skuteczność kilkakrotnie, w porównaniu do klasycznych metod leczenia brodawczaków. Miejscem najczęściej atakowanym przez brodawczaki jest krtań. Kliniczne potwierdzono nasiloną obecność brodawczaków u osób dorosłych o średniej wieku 30 lat, natomiast u dzieci schorzenie to występuje najczęściej w 5 roku życia. Leczenie brodawczaków krtani odbywa się między innymi przy użyciu lasera CO2, który odparowuje zarażone tkanki, tworząc strefę koagulacji. Dzięki temu problem występowania krwawienia i bliznowacenia, jest całkowicie zminimalizowany. Krótki czas hospitalizacji oraz brak zaburzeń funkcji głosowej, czyni tę metodę jeszcze bardziej atrakcyjną. Przy ewentualnych nawrotach, metoda ta może zostać ponownie zastosowana. Przeciwwskazaniem dla zastosowania tego rodzaju metody jest wiek dziecka, który nie przekracza 3 lat.
Na dzień dzisiejszy, coraz więcej zabiegów wykonuje się z użyciem lasera CO2. Rokuje to bardzo dobre wyniki na przyszłość, biorąc pod uwagę ciągły rozwój technologiczny w wykonywaniu zabiegów mało inwazyjnych.
Zatoki to przestrzenie znajdujące się w strukturze kostnej czaszki, symetrycznie rozmieszczone wokół nosa, które wypełnione są powietrzem. Kiedy wdychamy powietrze przez nozdrza zostaje ono ogrzane, oczyszczone oraz nasycone parą wodną. Ogrzewanie powietrza polega na oddawaniu ciepła z krwi krążącej w drobnych naczyniach krwionośnych. Wraz z zapaleniem zatok występuje nieżyt nosa. Jest to popularny katar, który jak powszechnie wiadomo jest bardzo uciążliwy. Zapalenie zatok przynosowych nazywane jest także zapaleniem błony śluzowej nosa. Od niedawna metodą coraz bardziej popularną jest laserowe leczenie zatok.
Zapalenie zatok ze względu na podział kliniczny:
Ostre zapalenie zatok – wynik infekcji wirusowej i bakteryjnej, w przebiegu której dochodzi do zajęcia zatok, objawy utrzymują się poniżej 3 tygodni, a po wyleczeniu błona śluzowa zatok wraca do stanu prawidłowego
Nawracające zapalenie zatok – jak sama nazwa wskazuje jest to zapalenie, które powtarza się (minimum 4 epizody w trakcie roku, przeplatane przynajmniej 8 tygodniowymi okresami prawidłowego stanu błony śluzowej). Nawet przy tak nawracającym charakterze, nie dochodzi do przewlekłych zmian błony śluzowej
Przewlekłe zapalenia zatok przynosowych – to stan, kiedy objawy zapalenia zatok utrzymują się powyżej 6 tygodni, lub w ciągu roku wystąpiły więcej niż 4 epizody ostrego zapalenia zatok (i trwały powyżej 10 dni) i towarzyszą im zmiany błony śluzowej, najczęściej widoczne w badaniu tomografii komputerowej
Nazwy zatok pochodzą od kości przy których występują. W zależności od zajęcia danych zatok, rozróżniamy:
zapalenie zatok czołowych
zapalenia zatok szczękowych
zapalenie zatok sitowych
zapalenie zatoki klinowej
Zapalenie zatok powstaje przez tzw. rinowirusy. Powodują one łagodny przebieg choroby. Inaczej sprawa ma się z bakteriami, które są groźniejsze dla naszego zdrowia. Powodują one infekcję wskutek czego powstaje stan zapalny i obrzęk błony śluzowej. Drożne dotąd połączenia zatok z jamą nosową zamykają się. Nasz nos staje się zatkany, tracimy węch, dokucza nam ciągły ból głowy szczególnie silny przy pochylaniu. Jest to często mylone ze zwykłą migreną wiele osób stosuje srodki, które niwelują ból, ale nie jego przyczynę. Według badań ponad 15% Polaków choruje na zapalenie zatok, a wie o tym tylko 9% osób. Aby móc rozpoznać u siebie zapalenie zatok wymagane jest zaistnienie dwóch czynników „małych” i „dużych”.
Objawy duże:
ból lub ucisk w okolicy twarzy
uczucie „nabrzmienia” twarzy
niedrożność nosa
ropna wydzielina w nosie lub jej ściekanie po tylnej ścianie gardła
zaburzenia węchu
gorączka (zapalenie ostre)
Objawy małe:
ból głowy
przykry zapach z ust
bóle zębów
kaszel
ból lub uczucie zatkania ucha
uczucie zmęczenia (zapalenie przewlekłe)
stany podgorączkowe (zapalenie przewlekłe)
Laserowe leczenie zatok
Od niedawna stosuje się laserowe leczenie zatok. Polega ona na udrożnieniu nosa i usunięcie z zatok wszelkich płynów. Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym błony śluzowej jamy nosa i trwa około 30 minut. Jest on bezinwazyjny, bezbolesny i bezkrwawy. Lekarz wprowadza do małżowin nosowych specjalne włókno lasera, które stopniowo wycofuje. Daje to efekt udrożnienia niemal od razu po skończeniu operacji. Zostaje zdecydowanie poprawiona wentylacja i drenaż zatok przynosowych.
Przed zabiegiem lekarz przeprowadzi z nami wywiad chorobowy. Zadecyduje on czy należy wykonać kilka badań tj. badania alergiczne oraz TK i RTG zatok. Lekarz będzie w stanie określić co dokładnie dolega naszym zatokom. W razie potrzeby będzie potrzebne wykonanie badania endoskopowego ewentualnie rynoskopowego. Operacja może łączyć się z farmakoterapią i profilaktyką.
